Ik loop buiten in m'n eentje.. en de zon schijnt,
maar de lach van m'n gezicht verdwijnt.
m'n hoofd zit vol en kan er niet meer tegen..
de zon verdwijnt en er komt regen.
Het enige waar ik aan denk is zelfmoord plegen..
Niemand begrijpt m'n pijn want heb het altijd verzwegen..
Ik zit met een aantal vragen en dus vraag ik aan God,
waarom maken mensen mij toch zo kapot ?
Moet ik door blijven gaan of geef ik het op?
Een stem in mij zegt 'geef nou niet op, want jij komt aan de top'
Met m'n hoofd omhoog blijf ik doorgaan..
Maar toch valt er een kleine diepe traan..