Ik verscheur een foto, een foto van jou.
Het doet me pijn dat ik nog van je houd.
Het was niet wederzijds, ik bleef alleen,
Jou hart was op dat moment van steen.
Jij toonde niks terug, geen enkel gevoel,
Ja, je weet best wat ik bedoel.
Ik vroeg niet veel, een gesprek,
Maar in jouw drukke leven was geen plek.
Geen plek voor iemand die er altijd voor je was,
Elk briefje dat ik stopte in je tas.
Maar geen reactie, telkens niet,
Dat deed me heel veel verdriet.
Jij was alles voor mij,
Alleen jij maakte me blij.
Maar nu is alles voorbij,
Al die herinneringen van jou en mij.
Ik verscheur je foto omdat ik weet,
Dat ik jou anders nooit meer vergeet.
Het doet me pijn als ik naar jou kijk,
En mijn leven met dat van jou vergelijk.
Jij trekt je er niets van aan,
Je hebt me immers ook zo maar laten gaan.
Ik zie je elke dag, weer en weer.
Alleen wil ik dat nu niet meer.
Overal steeds maar samen, met tegenzin,
Maar ja, je brengt er niks tegenin.
Want dan word jij weer boos,
En ookal stuur ik je dan weer een roos.
Je zei: ik haat je voor altijd!
En nu ben ik jou dus echt kwijt.
Nu verscheur ik dus al mijn herinneringen aan jou,
En dat allemaal omdat ik te veel van je houd.