Ik loop door de gang
Bij de spiegel blijf ik staan
Ik ben een beetje bang
Maar toch kijk ik het spiegelbeeld aan
Ik kijk in haar ogen
Daar zie ik haar pijn
Ik zou haar tranen willen drogen
Vraag me af wie zou ze zijn?
Ik blijf naar haar kijken
Er is zoveel wat ik herken
Ik begin haar blik te ontwijken
Als ik me realiseer dat ik dat meisje ben
Dat meisje met die lieve lach
Die zoveel meer is dan de mensen zien
En ooit, dan komt er een dag
Dan komt ze naar buiten misschien