Het meisje met het masker op
Die werd zoals een ander dat wilde
Langzaam ging ze helemaal kapot
Als ze nu maar eens van zich af gilde
Het meisje met die donker opgemaakte ogen
Ogen waar al het verdriet in schuilde
Ze wist niet dat anderen tegen haar logen
Ze viel op haar knieën en huilde
Het liefst kroop ze tegen iemand aan
Iemand die ze kon vertrouwen
Iemand die haar zou helpen
Een nieuw leven op te bouwen
Maar ze had niemand om zich heen
Ze bleef het masker dragen
Ze sneed zich, voelde zich alleen
Ze sneed om de pijn binnenin te vertragen