Ik wil als eerste even zeggen, dat ik dit gedichtje gewoon even kwijt moet,
voor degene die ik ben verloren, Marielle, moeder van een dochter en een zoon.
Marielle, waarom ging jij? Moest jij ons kwijt?
Oké, je was depressief, eerst sprong je van een flat en dat mislukte,
toen lag je in een ziekenhuisbed.
Je benen waren niet meer goed, je voelde je ook spontaan noob.
Je wist gewoon even niet meer wat te doen.
Op een avond, maandag 8 januari 2012, was er opeens schokkend nieuws,
we kregen te horen dat jij weg was. Je had zelfmoord gepleegd.
Je was naar de garage gegaan, en had toen je hart heel hard geslagen,
je pakte een sjaal en hing jezelf op, trapte het krukje weg, en bleef zo hangen.
Toen kwam je man, en die zag jou, daarna kwam je dochter van 11,
die keek en moest huilen, toen kwam je zoontje van 6 hij was heel geschokt.
Ambulance werd gebeld en toen haalden ze je op.
In één klap was het voorbij, jouw leven is nu een eind.