tijden waren, jij en ik samen
lachen en huilen
een paleis; twee zuilen
gebouwd op vertrouwen,
steen voor steen
verdwenen, allemaal
er staat er nu geen een..
een ander kwam en ik verschoof
ik weet niet of ik je nu nog geloof
je smoezen om mij te ontlopen,
deze gedachten, van binnen aan het slopen
ineens die verandering, niet genoeg?
wat is er gebeurd met ons paleis?
is het afgebroken, toen die storm ons sloeg?
geen gedachten alles is leeg
niets meer, verdronken in de zorgen die ik kreeg..
is dit serieus het eind van onze reis?
ik zit nu te huilen, bij de restanten van ons paleis.
ik hoop dat je me niet vergeet
op de 2de plaats staan is pijnlijk