Wanneer het leven je steeds zeer doet
De muur die je zorgvuldig hebt opgebouwd
Wordt afgebroken, totdat je bloedt
En je niemand meer vertrouwt
Keer op keer word je teleurgesteld
In de mensen waarvan je dacht
Dat ze op je waren gesteld
Waardoor je binnenin wordt afgeslacht
Als je hart begint te kreunen
Je het allemaal niet meer weet
Je nergens meer op kan steunen
Je alles, ja alles, vergeet
Wanneer je huilt tot je tranen op zijn
Tot in het diepst van de inktzwarte nacht
Voel je alles in je lijf, het doet zo'n pijn
En vraag je je af of je ooit weer lacht
Je durft niemand meer te vertrouwen
Denkt, ik doe het allemaal wel alleen
Je muur kan je niet alleen heropbouwen
Je zit vast, kan nergens heen
Ik zie een inwit gezicht, met donkere droeve ogen
En toch geen idee waar ik op lijk,
Te vaak bezeerd, vol van zielenpijn, gebukt en gebogen
Wanneer ik in de spiegel kijk.