Vanaf de heuvels kijk ik de zon tegemoet..
De stralen doen mij huilen, maar ze bedoelen het goed..
Knielend ik het zand denk ik terug aan de dag dat jij voor mij stond...
Als jij mij toen had gezegd dat jij in mijn leven zou komen
had ik jou voor gek verklaard..
De zon gaat onder, en ik ben alleen,
alleen met mijn gedachten en niemand om mij heen..
Ik wil geen getroost en een arm om me heen,
ik wil de jouwe kunnen voelen, wij zo samen hier alleen..
Maar je bent zo ver weg van mij en ik ben zo alleen
Waarom is het leven alleen zo moeilijk
Waarom is het zo hard als steen..
Ik wil je zeggen dat ik van je hou,
nu en altijd, ik blijf voor eeuwig jouw vrouw..
Eigenlijk hoef ik het niet te zeggen
je moet het onderhand al weten
Dat mijn leven uit jou bestaat
met hart en geweten...