Nooit gedacht dat jij me zou gaan slaan,
ik dacht, jij bent niet zo, je had zelfs een baan.
8 maanden gingen we met elkaar, maar...
ik was volgens mij niet de enige in je leven.
Terwijl ik al mijn liefde aan jou wou geven,
je heb me zoveel pijn gedaan.
Mijn moeder zegt, als je hem nog ziet staan..
mag je uit dit huis gaan.
Het doet me zoveel pijn,
het liefst wil ik hier niet meer zijn.
Iedereen zegt, vergeet hem, je bent beter dan hem,
maar in mijn hoofd hoor ik steeds zijn stem..
Ik kan het echt niet meer aan,
wat is het doel van mijn bestaan?
Mijn hele hoofd is blauw,
en ik was je gewoon 8 maanden trouw.
Ik weet echt niet wat ik moet denken,
ik wou je al mijn liefde schenken, nu is alles voorbij..
En, shit man, het enige waar ik aan denk ben jij,
ik kwam naar je toe om het bij te leggen en had zoveel te zeggen.
Waarom heb je me dit ooit aangedaan,
ik begon, maar je heb het recht niet om meisjes te slaan!
Waarom heb je het dan toch gedaan?
Je zegt zelfs, ik heb geen spijt, nee...
Je heb zo weer een andere meid?