Ik doe mij ogen dicht,
en denk aan een aantal jaren geleden.
Toen het thuis nog goed ging,
en we nog lief en leed konden delen.
Vroeger wou ik eeuwig bij mijn ouders blijven,
wat vertrouwd was, zonder ruzies, zonder verdriet.
Daar kan ik nu helaas niet meer aan denken,
want dat wil ik nu niet.
Als ik mijn ogen dicht heb,
dan denk ik aan die leuke tijd.
Maar die leuke tijden zijn nu voorbij,
dus neem ik afscheid.
Niet alleen vanwege de ruzies thuis die ik had,
maar ook vanwege de dingen die mij hebben kapot gemaakt.
De dingen die ik wil vergeten,
zoals pesten/misbruik/trauma's die mij van binnen te diep hebben geraakt.
Maar als ik mijn ogen open doe,
dan steek ik wijs mijn neus in de lucht.
Ik kan weer opnieuw beginnen,
en doe dat met een zucht.
Geen zucht van verdriet,
en geen zucht van de pijn.
Ik begin nu een nieuw leven,
een leven waar ik weer gelukkig kan zijn.