Jij was voor mij als een rode roos,
tussen witte rozen in een wei.
Ik wist niet wat ik zag,
een bloem,
een traan,
een woord,
mooi gevormd,
lief bedoeld.
Maar door een muur van pijn
die snijdt in de wonden van mijn hart.
Ik wilde wel huilen,
ik wilde wel schreeuwen
van de pijn.
De pijn die zeggen wou,
dat wij dit niet verdienen.
Vandaag,
morgen,
volgende week,
volgende maand,
Volgend jaar...
Tot mijn dood!
Zal ik om je geven!
Maar alles wat ik zeggen kan en wil is:
“blijven we nog vrienden”
ik mis je...