Opeens was het stil.
O, wat een verschrikkelijk verschil.
Eenzaam, zo alleen.
Waar is mijn gehoor heen?
Waarom laat je mij in de steek?
Snap er niks meer van als ik spreek.
Hoor mijn stem niet meer.
Dit is toch geen leven meer.
Eenzaam, zo alleen.
Waar is mijn gehoor heen.
Ze praten wel, zie hun lippen bewegen.
Maar hoor ze niet, wordt nu wel verlegen.
O, wat een verschrikkelijk verschil.
Waarom is het nu zo stil?
Soms, soms doet het zo'n pijn.
Om zo verschrikkelijk anders te zijn.
Waarom moest mij dit gebeuren.
Sta soms voor gesloten deuren.
Maar, je moet er mee leven.
Er is me ook geluk gegeven.
Moet ermee leren omgaan.
Want je moet blijven doorgaan.
Stil, wat een verschrikkelijk verschil.
HOREN. DAT IS WAT IK WIL!