Ze snijdt zichzelf
ze weent rode tranen
ze kan er niets aan doen
haar huid was bedekt met littekens ...
Gekrast ... zo diep in haar vel
niemand kon er naast kijken
was ze maar dood
en een beetje snel
hoefde ze niet meer te lijden
Ze bedekte het hele jaar door
het vele bloedrode littekenweefsel
steeds lange broeken en mouwen
dat niemand het ooit kon zien
en ze zou het niemand tonen
niemand ooit vertrouwen ...
Ze maakte zich kapot
doch, het kon haar niet schelen
ze haatte zichzelf ...
net zoals de mensen haar
net zoals zovelen
Haar handen, armen, voeten en benen
moesten er elke dag aan geloven
ze kon er niet mee stoppen
ze had teveel verdriet ...
“maar ooit snijd ik te ver” dacht ze
dat kan ik je in ieder geval beloven