het prestigieuze
hoogbouwsilhouet
schrijnt aan de heldere hemel
koud en kaal
priemen glas en staal
gevoelloos in het blauw
aan hun voeten is het is zoeken
naar gezelligheid van kleine stegen
de buurt heeft eigen tijd en leven
als de eetcafés vol schuiven
met hongerige lijven weet dan
dat de torens zielloos achterblijven
het schrijnen is gedaan
alleen de hoge rode lichten
klikken in het donker uit en aan