de matheid van de dag
breekt licht in donkere stukjes
die samen nog wat vonken
in verdwaalde plukjes zon
geen droefheid
maar een doffe pijn
de uren niet meer weten
er slechts fysiek te zijn
ben dwalende in
niemandsland waar geen arm
de hand op steekt in groet
men elkaar gewoon vergeet
zonder enige impuls
is zelfs geduld
een schone maar
helaas verloren zaak
het bestaan
is aan het vergaan
als leven niets meer
aan de ander heeft te geven