Ik hoor de schelpen onder me, smekend met hun krakende geluiden.
Ik voel het zand onder me, langzaam door het water verdwijnen.
Wat ooit eens was, is niet meer.
Diep van binnen, doet het me heel veel zeer.
De geluiden en dingen van toen, lijken enkel illusies.
Enkel de tranen van nu, herinneren me hoe het was, zonder al die ruzies.
De zee trekt langzaam weg, het strand wordt zichtbaar.
Zo overzichtelijk, maar toch ook zo kwetsbaar.
Een wazig beeld, dat mijn hart bedekt.
Een vage groet, die zich langzaam uitstrekt.
Tijd heelt alle wonden, toch niet allemaal.
Elke keer opnieuw, altijd hetzelfde verhaal.
De zee die wegging, komt nooit meer terug.
Diepe gedachten, worden weggevaagd met een kille zucht.
Eén blik op alles wat was, schrijvend in het natte zand.
Weggenomen door de zee, nooit meer aan land.
Langzaam verdwenen uit het oog, maar nooit uit mijn hart.