zag de klinkers
glinsteren in het neonlicht
verdwaald door koude regen
had haast maar
wist niet meer waarheen
kwam verder niemand tegen
hoorde stemmen in paniek
uit een groezelig portiek
in passeren werd gezwegen
voelde hoe de wereld sloot
kou het bot verkilde
omdat de dood mij wilde
zag licht bewegen
in een opklarend raam
de wenk om niet te gaan
kwam zo mezelf weer tegen
in de drup van regen die
voor mij fataal had kunnen zijn