Jouw armen om me heen, zonder enkel probleem.
Jouw gepraat, zonder enkel haat.
Jouw woorden, die bij me scoorden.
Jouw hulp, als een tulp.
Toen liet je me achter, achter in deze harde wereld.
Je zei dat je altijd bij me ging zijn, dat je er altijd ging zijn.
Waar blijf je nu dan?
Waarom ben je dood, waarom heb je me achtergelaten? :(
Ik mis je gewoon zo erg...