Mijn vlees, mijn bloed, u bent dood.
Brandende ogen zo zwaar als lood.
Mijn handen trillen om naar u te schrijven,
waarom wilde u niet nog wat langer blijven.
De nacht tart mij, de slaap wil niet lukken.
Zou uw geliefde bloemen willen plukken.
En ze met eerbied leggen op uw graf
maar u kunt ze niet zien, wat een straf!
Het is stil maar toch hoor ik u praten,
al heeft u deze prachtige wereld verlaten.
Uw frisse kleed gedrapeerd in zachte kleuren,
uw grijze haren en overal bloesem geuren.
Het krassen van mijn pen maakt mij melanchoniek en stil
maar ik zal doorgaan, immers dat is uw wil.
Jammer dit gedicht zult u nooit ontvangen
maar in gedachten, een kus op uw rose wangen...