Elke dag pijn en verdriet.
Maar niemand die het ziet.
Elke keer voel ik me net weer goed,
maar niet voor lang.
Dan komt er weer zo'n opmerking,
dat maakt me bang.
Ik verschuil mezelf,
achter een stalen kooi.
Nee, ik word nooit meer jullie prooi.
Raar is dat, als iemand zegt je bent mooi,
denk ik: hou maar op met die schijn.
'k Weet dat je het niet meent,
maar diep van binnen vind ik het toch fijn.
Maar geloven doe ik het nooit, 't is gewoon een feit.
Dat ik lelijk ben, ben echt geen leuke meid.
Ik kan mezelf niet accepteren.
Ookal wil ik het echt wel proberen.
Misschien ooit, maar zoals het nu lijkt.. nooit