Ik kijk in de spiegel, en vraag me af wie ik zie.
Een meisje zonder lach, maar ik weet niet goed wie.
De woorden spelen door mijn hoofd, wel een miljoen keer.
Als je lacht heb je zo'n mooi gezichtje, lach toch eens wat meer.
En weer kijk ik in de spiegel, en ik tover een kleine lach.
En zo telkens weer, dag na dag.
Maar ik weet dat het niet echt is, 't is voor de mensen allemaal schijn.
Ik wou dat ik nog zo'n gesprek kon hebben, het praten voelde fijn.
Gewoon een moment, van even echt gelukkig zijn.