je hoort de woorden niet
die geschreven staan in wolken
bij het passeren van de maan
zij verglijden in uitweiden
over ons bestaan
het komen en weer gaan
in scherp oplichten
tonen zij vaak het donkere
van onze werkelijke gezichten
hun zinnen rijgen wij
heel diep van binnen
tot eigen levensgedichten
juist stilte maakt herkenning
tot een mogelijk feest als
je poëzie van jezelf leest