's avonds begint mijn angst weer te groeien
om dat beloofde te doorbreken
om weer bloed te zien vloeien
om het te voelen steken
ik heb nergens spijt van
omdat ik voor mezelf geen andere kant op kan
maar overdag kijken mensen mij raar aan
weer vragen ze: wat heb je met je hand gedaan
opnieuw moet ik leugens bedenken
ik kan niet zeggen: het gaat jullie geen knipper aan
maar weer een leugen
even geen vragen..
ik voel dat ze me uitdagen
maar ik voel de ogen branden
ze blijven kijken naar mijn handen
ik hoor ze fluisteren achter mijn rug
de avond zal niet meer komen
want,
wanneer is het genoeg?