ik weet dat
water me zal dragen
als ik mee ga
met golvende slagen
geen gespartel
van ik worstel en kom
boven maar je overgeven
aan de stroom van leven
dat wind mij niet
gaat snijden op de hoek
als ik rustig laveer kust
hij mij met koude snoet
zacht koestert zomerzon
de nog winters witte huid
die zonder smeren en keren
al snel de noodklok luidt
weerbarstigheid zit
in de genen van de mens
het nooit toe willen staan
dat natuur zijn eigen gangetje gaat