ik lijk langzaam
te vervagen
niet meer
in staat om
de lasten van
dagen te dragen
begroet nog
altijd het
opkomen van zon
laat me raken
door zijn warme
koesterende stralen
maar als wij
samen schijnen
is hij het licht
en schaduw ik
in dat decor
het kleine mijne
ik ben geen schim
uit vroeger tijden
die donker geeft
omdat hijzelf
in het verleden te
weinig heeft geleefd
accentueer wel
met een lach de
verrassende momenten
van gezamenlijk plezier
waarin het licht van
hemel weer heel even kiert