in de nacht dat heiligheid vervluchtigde
veel zielen meebewogen met de flakkerende vlammen
van kaarsen aangestoken voor hun rust
en andere met bloemen werden overdekt
die alleen de zinnen prikkelden
van wie ze hadden neergelegd
liet zij weer merken dat ze er nog was
maar zonder die gezwellen
ik kon haar blik niet vangen
mocht wel haar zachte vachtje aaien
en haar nog eenmaal stoppen in de mand