Ik zou de prins zijn die je wakker kuste,
maar was de spoel die je verwondde.
Vol liefde gaf je kopjes aan mijn handen,
waarmee ik je genadeloos de mand in schoof.
Terug naar je oude huis, terwijl je in mijn woning
je had gekoesterd in de zachtheid van een vrouw.
Een judaskus als afscheid ter kalmering.
Je laatste blik, onthutst en radeloos.
Waarom dit alles?
Om hier en daar een hoopje
en plasjes in de hoeken van de kamers.
Geen poep- en pieslucht hangt nog in mijn huis,
maar uit mijn ziel raak ik de zwavelstank niet kwijt.