ik heb zinnen losgelaten
als vallend herfstblad
hoopte diep van binnen dat
er ergens een mooie strofe lag
ben gaan zoeken
naar patronen in het
kleurrijke tapijt maar raakte
zo de weg volledig kwijt
heb moeten wachten
op de laatste sneeuw
tot de wereld eindelijk lachte in
zijn ontdooiend witte schepperskleed
zag toen mijn gedicht
in zonlicht gebroken kleuren
voelde hoe zijn intrinsieke warmte
het prille van de lente al deed geuren