er is altijd dat vage
voor een mens alleen
bijna niet te dragen
gevoel dat alles onecht is
ik zie maar kan
er nooit bij komen
de horizon is vaak een
obstakel voor mijn dromen
filosofeer over
de diepte van bestaan
daal dan af in een steeds
nauwer wordende spiraal
waar angst
de sfeer bepaalt in
een totaal verloren zijn
door existentiële pijn
dan is er eindelijk
jouw stem die zachtjes
zegt dat ik weer boven ben
ik laat me nooit meer zover gaan