het windgedicht
over mijn vrind
stormt ook een
menselijk gezicht
ik dacht dat hij speelde
wat vlaagde en de
tijd vertraagde in
de luwte van toen
had met hem te doen
omdat hij zich
stuurloos liet gaan
duikend in de laatste waan
wilde de wereld zien
zijn krachten meten
zonder ankers en
limieten alles vergeten
liet zijn macht tot
orkaankracht vieren
maar verzoop in
gezwollen rivieren
kon hem niet bedaren tot zijn
stormpsychose was uitgewoed
platgespoten zond hij mij
een vrijwel windstille groet