ongrijpbaar was
de lach waarin ik het
eerste sprankje lente zag
een glinstering in oogcontact
de groet die kaatst
in spiegels van de ruiten
die buiten door het
eerste prille groen van
bomen raast de takken af
en dan op straat
licht echoot in het water
van de wallekant waar
ook de zon zich
glinsterend laat zien in de
nog wat frisse ochtenddauw
ik weet dat jij je nooit
laat vangen omdat je nergens
lang genoeg blijft hangen
want jij moet verder met
het openen van de dag omdat
ook voorjaar op de lente wacht