jij wist mijn
huid te raken
met plooien en
rimpels te praten
over geboorte
leven en dood
in lichtjes bewegen
kleurde tijd een
warm onderscheid in
diverse lagen door
hun reacties op
dagelijkse vragen
nog is de souplesse
groot maar vaste
gewoonten en tradities
hebben de plooien
dieper gemaakt tot
onoverbrugbare kloven
waarvan alleen een
liefhebbende hand
de taal nog kan
lezen en door oogcontact
de geruststelling kan
geven van samen weten