ik zag hoe jij het
landschap verstrooide
holle paden vervlakte
wegen ontplooide
je bracht rust in de
natuur architectuur
waar het evolutionaire
hart nog driftig klopte
juist een teveel aan
blad maakte brokken die
door de snelheid van leven
vergaten schoonheid te geven
waar rust de balans
had afgesteld trof
hart de mooiste jaren
zonder wildgroei van grof
ik zag dat jij met een lach
ook de zevende dag vrij
had genomen om in je
eigen schepping te dromen