sluiten
print

Dat weerbarstige

soms kraakt
de lucht in
droge dorre tikken

niet het vitale
geluid van een groep
horzels die zitten te bikken

het kraakt
onverwacht zonder dat
er een sprankje leven lacht

voelt alsof de
dood ook af en toe
nog even bewegen mag

maar alles is
dan al kapot hangt
vele jaren in de strop

en toch is er soms
dat weerbarstige van
het nooit op willen geven

ja juist na de dood
hadden wij nog zo
graag door willen leven

Dit gedicht werd geprint vanaf www.smsgedicht.nl