er was altijd
een dwarrel licht
waar jij ook ging
sprankels in
je ogen zonden
kleine lichtbogen
nog klonk er
geen muziek maar de
ritmiek was onmiskenbaar
jij en de lichtende
sterrensluier
rond je hoofd
het was magie
die zorgde dat de
werkelijkheid verschoot
ongemerkt
deelde jij een
warme energie
het stukje
blijdschap dat je ook
van wilde bloemen krijgt