zwart zwangerde
de nacht zijn
onverwacht
donkere boodschap
waar stilte
onheilspellend klonk
warmte drukte zijn
eigen dekmantel
nog knipperde de
laatste straatlantaarn
zijn eenzaam licht
tegen de blinde muur
raffelden schoenen
een hoge hakkentoon
op de natte klinkers
van de ongelijke stoep
in een verschrikte
oogopslag werd al
schuld bekend was de
patser snel weggerend
de griet en hij
kenden elkaar niet
stond in de verbalen
toch is hij haar gaan halen
om als stel
op gemakkelijk geld
te gaan jagen in
beroven zonder vragen