nog loop ik
weleens voor gek
in een oude trui
met mijn lange
haren terug naar
de plek waar wij
als kind altijd waren
het stenen muurtje
de kapotte bank
zonder leuning
altijd kletsen vaak
met stem verhef over
de voor ons belangrijke
dingen van de dag
wie met wie was
en hoever of
haar ouders dat
al wisten en zoals
wij ook naar alle
andere zaken
zaten te gissen
kende de plaats
die jarenlang heilig
voor ons was
die ons een stukje
ontbrekend thuis had
gegeven met de geur van
eenzaamheid getekend