ik struikelde
met pijn en moeite
hervond ik mijn balans
maar die kans werd mij
maar een keer gegund
voor ik echt duikelde
ik wist dat mijn bestaan
alleen nog met variabele
balans kon door blijven gaan
het was een schok
om eigen broosheid als
limiet te moeten ervaren
want in de taal die mijn
lichaam sprak bleef hierna
ook geen enkele kans
deze mededeling te
vergeten het lijf had de
pijngrens als graadmeter
toch was ik blij niet meer
de big boy te zijn
mijn grenzen bekend ook
dat stukje lieve zogenaamde
onkwetsbaarheid wilde
ik wel graag kwijt