ik kende
de bruggen
met hun
snelstromend
flitsend water
waar hun
schaduw met
diepzwarte
woorden riep
om te duiken
mee te gaan
in de fuiken
der verlokking
van het niet
meer bestaan
nog restte
de kou en een
twijfelachtige
afzet bang voor
de pijn van contact
in de klap
die het water
echt brak
en de brug
verdween
toen de zon
even niet scheen
en ik snel mijn
jas aandeed die
warmte bracht