ik heb een
witte roos
gevouwen uit
blaadjes van
vertrouwen
die groeiden
in mijn handen
lang is zij
in knop gebleven
omdat ik niet
wist hoe ik
haar mijn liefde
en trouw
kon geven
totdat ik
haar in een
totaal wanhopig
moment
kuste en zij
wonderwel
zacht opende
zij bloeit haar
hart naar
mij gekeerd
omdat wij al
heel veel van
het leven
hebben geleerd
zo samen de
seizoenen door
van vorst tot
hitte en ijzige kou
met wind die wit
verkleurde tot
bevroren blauw
pas in de eerste
lentedooi als de zon
wat hoger klimt
begint tussen
pril en teder groen
het vertrouwen
weer op te komen