ik heb mij
geen vleugels
aangemeten en toch
vlieg ik voorbij
de horizon om even
nog de zon in de zee
te zien zakken
en om later samen
nog een boulevardje
en een frietje met veel
mayo voor de lekkere
trek want het is te gek
om zo dicht bij het
strand te wonen en
er vroeger altijd
gespeeld te hebben
met als slaapliedje
het eeuwig ruisen
van de wereld-
omvattende golven
0m dan weer terug
alsof onze voetstappen
eeuwig staan in het lithium
gebeuren van zand en strand