Ik weet niet wat het is maar soms kan ik mezelf niet uiten,
Vele opgekropte dingen van binnen willen naar buiten.
Het vreet me op van binnen en ik kan mezelf niet vinden,
heerst er veel onrust en van buiten uit ik stilte..
k zou dit anders willen maar ik praat er niet over
ik zou wel moeten, maar ik heb hier meer vertrouwen voor nodig..
Ik verberg het voor bekende al mijn stress en ellende en beschrijven
vind ik moeilijk dus hoe moet ik het zeggen..
het is een berg van obstakels geen lichtpunt te zien,
en zo zet ik een gezicht op en niemand ziet het verdriet.
Ik zit vaak in me eigen wereld en daar zit het probleem echt,
veel mensen om me heen toch lijkt 't of ik alleen ben..
opgesloten van binnen, gaat niet weg maar dat wil ik.
praten hielp maar met mate praten heeft geen zin meer.
Ik moet er mee leven gebeurtenissen uit het verleden,
niemand kan het wegnemen ze blijven me dwarszitten.
Me lichaam is net een cel, want het blijft maar vast zitten.
Geen recept of medicijn, hiervoor zijn er geen pijnstillers..
De thuissituatie is zeker niet altijd wat het lijkt,
met elkaar gezellig zijn, komt minder voor dan gezeik.
Ik vraag me af ben jij gelukkig? Ja, is wat je zegt.
Of leef je alsmaar in ontkenning en ben je dat niet echt?
En dat ik me niet goed kan uiten daar kan ik niets aan doen.
Ik ben zo'n type, jij ook? Dan weet je precies hoe ik me voel..