Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Dierenleed
de zon heeft
al heel vroeg
lente geschenen
kleurde aardse
eerstelingen van
pril naar groen
bloemde bladeren
uit de voorjaarsknop
naar schoonheid ten top
maar heeft ook de
natuur verstoring
op zijn geweten
in de volgorde is de
klad gekomen dieren
hebben te weinig eten
te vroeg ontwaken
uit de winterslaap maakt
nog geen voedsel klaar
alleen van tragen zullen
de jongen nog klagen over
het aangedane dierenleed
Majorana's
ik voel
hoe jij de keuzes
groter maakt
waardoor de ene
in de schaduw
van de ander staat
stabiel in
samen komen
met grote dromen
over het sturend
energetisch vermogen
sneller dan licht
het is niet
ons gezicht maar
wel de aan en uitknop
van hersendelen
die zich eindelijk
niet meer vervelen
met majorana's
in deeltjes en golfjes
kiest het sprookje
dat nanosnel geleid
in een flits zijn
goddelijkheid bewijst
Stille wonderen
ik heb
stille wonderen
in je ogen gezien
het panoramisch
voorbij trekken van
eindeloze toendra's
in de kleuren oker
bruin en geel bleven lege
zielen van woestijnen heel
het majestueuze dak
van werelds grootste
bergmassief in contrastheroïek
de zwartblauwe
atmosferische dood die
ruimte ziet in oneindig gebied
samen zijn we opgestaan
hebben de kusten verlaten
die we na het nirwana zijn opgegaan
Etste juist contrast
ik golfde
op warm en licht
had mega zicht
met mijn ogen dicht
in zacht pulseren
opende en sloot
ik mijn interieur het
exterieur donkerde kleur
er was geen afzet
wel een incorporeren
het heerlijke verbinden
waar mensen van leren
licht getinte bleek
een regelrechte hype
door waarheid en tijd
raakten velen dat kwijt
kleur donkeren
etste juist contrast
maakte kenbaar dat
het echt om mensen gaf
Paradijselijke bogen
gewichtloos
tussen waken
en slapen
wist jouw lach
nog net even
de hemel te raken
krulden
je lippen in
paradijselijke
bogen die
sensueel iets
fijntjes beloofden
oogwimpers
trilden op de
slag van je hart
konen kleurden
jouw jeugdige teint
lichtroze zacht
ik kende de
vele dimensies
die wij moesten
gaan maar jij had
dat al eerder op eigen
gelegenheid gedaan
Driftig en kordaat
je stappen
klinken helemaal
verkeerd alsof
de muren hun echo's
hadden afgeleerd
waar driftig en
kordaat kaatsen in
een temperamentvol lied
verwelkomend de stenen
jouw zachte rakingsymfonie
jij streelt hun
bestaan met je warme
aanwezigheid je ogen
blikken langs vandaag naar
het jarenlange dienstbaar zijn
waar kleuren
onherkenbaar leken
straalt in jouw nabijheid
de straat weer als de vrolijke
lappendeken van toentertijd
lang heeft gezelligheid
geen tijd meer gekend maar
jouw glimlach opent deuren
die buiten zijn ontwend
ik zie je gaan de
armzwaai weerspiegelt
in het laatste raam
jouw heldere lichtinval
vergezelt je echt overal
Vogel verschrikkend
ik heb nooit
om durven kijken
projecteerde in
slechte tijden
vrolijk zijn om
blij van te worden
in al die tijd
hoefde ik
niet te weten
wat ik van mezelf
en anderen heel
snel wilde vergeten
nooit heb ik
erbij stil gestaan
zag bij mijn
voeten ruïnes
langsgaan van het
gebeuren die dag
nu moest
ik wel kijken
naar alle lijken die
vogel verschrikkend
hun saaie leven
op dodenakkers slijten
zag gemiste kansen
het verkwanselen van
mogelijkheden door
ambitiegebrek de angst
om te leven en
daarmee jezelf te geven
ben gevlucht
happend naar
frissere lucht heb
mezelf bezworen nooit
meer te luisteren naar
koren met depri muziek
Goddelijk in het zijn
er was geen strijd
we hadden doodeenvoudig
geen tijd om met elkaar
te redetwisten het kisten
verbranden of begraven
nam alle energie
zonder colonne
zijn we begonnen
het was geen virus
in overdraagbaarheid
regenererende cellen waren
ineens hun drivers kwijt
niet op lokaal niveau
maar globaliserend strekte
de pandemie zich uit
code overleven werd gegeven
maar er was geen beginnen aan
binnen 48 uur was het gedaan
nog draaien diensten
op de automatische piloot
maar de menselijke ziel
is dood en het verval
overwoekert door entropie
de restanten cultuur al overal
ooit zal in een zichzelf
zuiverende natuur schoonheid
weer naar volmaaktheid neigen
leven eindelijk de echte
bezieling krijgen van het
predicaat goddelijk in het zijn
Winterse scheuten
in winterse scheuten
knoppen de prille
kleuren van lente al
bolletjes bruinen
aan randen spruiten
vorstwitte stengels
zwart aardse
beschutting houdt
warmte nog lang vast
een micro klimaat
waarin voorjaar
ongezien kan gedijen
om ons te verblijden
met haar onverwacht
schitterende lentepartijen
Een flauwe bocht
zij had altijd
al avonturen
in haar ogen
wist de misstap
voordat hij
werd begaan
lachte om de
consequenties zonder
daarbij stil te staan
zette vaart
achter het leven
wilde alles geven
om het ultieme
te bereiken in verder
zijn dan haar gelijken
toch werd zij gestopt
verdween haar perspectief
in een flauwe bocht
ook zij heeft
moeten leren dat rust
noodzaak is om te relativeren
Langs de sprookjeskant
haar schalkse ogen
dwaalden steeds vaker
langs de sprookjeskant
ongeziene feeën en
kabouters liepen daar
gewoon hand in hand
in een overkoepelende
dimensie scheen de
zon zijn twee halo's
er waren mensen
maar hun aanwezigheid
was op gasten niveau
zij domineerden niet
maar schouwden toe met
bewondering hoe alles ging
leken passanten in
een wereld die samenzijn
eerden als hoogste goed
waar de scherpe hoek
was weggesleten want warm
en vriendelijk sneed geen pijn
jouw ogen hebben dat
bekeken en voelden de heerlijke
harmonie om zo te mogen leven
Zij speelt
zij weet
geluid prachtig
te moduleren
eentonigheid
weg te nemen
waar saaiheid verstart
juist akkoorden
ondersteunen tonen die
melodisch wegdromen
in het volgen van
de compositie
herken je haar genie
zij speelt
zonder grenzen de
hemel die wij wensen
De essentie
altijd de lach
in een heerlijk
ad hoc reageren
ogen die schitteren in
iets nieuws uitproberen
toch heeft ook zij
haar stille momenten
zweeft heel even
zonder uit zicht te raken
onze aandacht voorbij
nog is er het
bekende gebaar
bevestiging in
oogopslag het volgen
maar haar ziel is niet daar
ik weet dat ook zij
reflecteert in tijd dat
het niemand deert
zij wervelt in wind
leven als volwassen kind
hectiek dwingt
haar tot rust om
later weer voluit te gaan
want leven is en blijft
de essentie van bestaan
Als escape
jij weet
stromen lucht
te laten dromen
als een spelend orkest
in de kleine
bewegingen van je handen
meng je warm en koud tot
contrast dat jeugdig houdt
preluderend en
activerend tot een
atmosferische flow
met hotspots a gogo
horizon verwijdend
zal de impact zijn van
het nieuwe heelal dat
zal stromen naar overal
waar dromen
als escape hun reizen
zullen maken door het
uiteindelijk oneindige space
Wij vergroenden
wij vergroenden
stilletjes in
bomen raken
zelfs fluisteren
kleurde opzichtig
wat bast
het warme contact
was liefdevol
zacht op de tast
samen zijn
groeide in openen
voor elkaar
waar onze
woorden misten
leerden wij taal
op verkenning
van vaten van
wortels naar top
wij het mobiele
lopen en knielen
een doorbraak in bos
waar zij hechtten
waren wij ons netwerk
aan het vervlechten
Zwart gat
jij wilt
geen spiegels
in je huis
de dood
hoort daar
niet thuis
een zwart
gat waar
verleden zweeft
geen enkel
perspectief
geeft deze dief
hij hakt
het licht in
weerkaatsen
wat zich
daarachter afspeelt
laat zich vragen
Rondde je lach
kleine lijntjes
punten en strepen
heb ik ontdekt
in de mimiek
van je gezicht
in eerste tekens
van jouw
lichaamstaal
rondde je lach
priemden ogen apart
pas later in
woorden en zinnen
kwamen boodschappen
diep van binnen
zonder enig geluid
in samen deelden
we woordloos
ervaringen uit
bepaalden zaken
voor dag en nacht
in een enkel geval
zette stem kracht
achter argumenten
die stotterden en
vooruitgang blokkeerden
speciaal waren
gebaren van vingers
en handen want zij
omspanden diepte van
onbesproken gevoel
Bevrijd
we dreven op
dezelfde wind
heel even voelden
wij ons nog een kind
onbekommerd
naar de zon
aarde groenig blauw
diep onder ons
jij hebt nu
alles losgelaten
eindelijk kun jij
zonder zorgen praten
lachen en
genieten van bestaan
al is het in die andere
vorm al gedaan
geen belemmeringen
of zwaarwegende zaken
in deze nieuwe entiteit
ben jij van alle ankers bevrijd
Ogen vol ver grijs
hij was
vandaag dichtbij
en onverhuld
geen zeis en
donkere mantel
wel ogen vol ver grijs
we hebben
elkaar toegeknikt
hangende de vraag
of het wel
schikt vandaag
of anders later
nader komend
bekenden wij waar
onze wegen scheiden
ik was een
groentje in het
eeuwenoud metier
liep voor het eerst
en hopelijk niet
het laatste keertje mee
Doorzichtigheid
nog weet je
het eerste vlokje
dat plakte
tegen het raam
daar zijn
glinsterende
ragfijn witte
kristallen liet zien
om dan
heel langzaam
naar beneden
af te glijden
steeds kleiner
in een snel
drogende lijn
naar het kozijn
ademloos
heb jij haar
zien sterven aan
doorzichtigheid