Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Stapeltjes herinneringen
de kleine
lieve zachte
dekentjes
in donskleur
al warmend
zij hebben onze
coronadagen met
hun intiemheid
gekoesterd
juist daar
waar tocht
het heeft
gewonnen van
isolatiedwang
waait kou
de bloemen
al vriezend
van het behang
het wit van
winters
helderheid
met franjes
dagelijks
leven siert het
landschap met
zijn gekleurde
aanwezigheid
stapeltjes
herinneringen
aan gezamenlijk
doorgebrachte
avonden liggen
te wachten op
een hernieuwde
kennismaking als de
winter komt tenminste
De stukjes nacht
de stukjes
nacht die de
dag ons gaf
in verkorten
hadden net
een andere sfeer
dan de avond die
gewoonte gewijs
begon met
een verrassing
zo had de
afsluiting altijd
iets in petto
dat anderen
niet wisten
waar zij met
een lach
naar gisten
nonchalant maar
ozo nieuwsgierig
het donker
worden buiten
en de verlichting
binnen gaven een
tweeslachtige
interferentie van
de werkelijkheid met
realiteit als steeds
wisselend moment
Dans en kleur
de jeugd
grijpt met
speelse
kleurrijke
vingers
de macht
enige selectie
is hen door
geweten nooit
bijgebracht
waar vroeger
normen en
waarden hun
lessen gaven
worden zij nu
gemanipuleerd
door drijfveren
van uiterst
fanatieke en
tirannieke volgers
losgelaten en
later losgeslagen
omdat er geen
remmingen meer
zijn alles kan
en mag met snelle
rap in een dwingend
en opzwepend
ritme zonder
introspectie
Brandende jeugdverhalen
het was
een bedeesd
klein mensje
met een grote
rugzak in de vorm
van een strakke
vlakke vulkaan
witte rook uit
zwarte as
geblust
door duizend
vergote tranen
uit haar brandende
jeugdverhalen
vroeger rookten
en smeulden zij
omdat ze niet de
woorden had om
een verhaal te maken
het schermpje
vroeg en antwoordde
zonder haar mening
te vragen zij volgde
blindelings en woordloos
zonder contacten
met anderen en alle
emoties kropten op
tot het scherm weg was
toen kwamen langzaam
de woorden, de zinnen
emoties eninzicht
in het leven met de
spijt dat zij niet is begeleid
haar vulkaan braakte
alle ellende uit in
vrúchtbare grond
met bloeiende verhalen
de mooiste bloemen
leverden witte rook
in vriendelijke vormen
die met haar dansden en
zij geluk uit de rugzak kreeg
Bestaan in kleurrijk gaan
de dagen
worden zachter
maar lijken in
hun kleuren
feller te spreken
om een eigen
persoonlijkheid op
toon te brengen
na millennia de zon
te doen opgaan
zonder gezicht
en herkenning en
alleen in licht en
warmte de
communicatie
te verzorgen
ook de maanden
veranderen hun
profiel om in een
geëngageerde baan
met de aarde te
komen als mediair
tussen universum en
elementaire realiteit
in een directe
aansprakelijkheid
dwars door alle
echelons in de
vaak noodzakelijke
verbindingsstructuren
die af en toe even
kuren helaas
Ook jij licht op
nog drempel ik
hoewel de vrees in
al die jaren lijkt
te verdwijnen in
wat ik achterlaat
handen en vingers
tasten zonder enige
grip op het nieuwe
en nog ongeeigende
in vorm en kleur
nog misplaatst
maar in bezieling
wint harmonie en
komen schoonheid
en talent naar voren
met snelle upgrades
in de hun toegemeten
dimensies worden info en
markante ontwikkelingen
overweldigend gebracht
manuele patronen
stellen nog helaas in
oude patronen hun eisen
met bijkomende fouten
en stukjes onvoorzien
ik ben blij want ook
jij licht op in tal van
ongekende mogelijkheden
met nieuwe perspectieven in
een overweldigende horizon
Schimmen
ik zag
ze gaan
schimmen in
strakke
oplichtende
kleuren
voor
ontmoeten
geen plaats
alleen de
pluizen met
wollige gebaren
klampten aan
dan stlde
de beweging
kleuren
werden
minder fel
in een zacht
maar warm
verleden
herkende je
nog namen van
schermgrootheden
de meesten
zijn vergeten zij
konden niet alleen
van applaus en
gebakken
lucht leven
kwamen in het
kermiscircuit
met snelle coaches
voor een grijpstuiver
werken bij een
vroegere scharensliep
ook daar taande
populariteit dat inkomen
en verzorging
genereerde
tot ook dat kleine
beetje is gesleten
De leefsfeer
heel voorzichtig
hebben wij onze
kinderen naar
een volwassenheid
geleid die zij en wij
voor ogen hadden
en dat met gevoel en
handen laten zien
en ook in daarmee
samen leren omgaan
wij delen de lach
als universeel in
een open uitnodiging
tot nader contakt
en ontdekking
spreken is construeren
en streven naar de
volmaaktheid in
optimalisering van
emoties in blij zijn
strelend wijzen
vingers en handen
de weg die ogen
leiden naar verbanden
met mensen
in herkenning ligt
het kostbaarste
instrument van de
kinderlijke tast
gehoor reuk en smaak
waarbij details de
verfijning met ieder
samenzijn dieper
hecht en tijd echt deel
wordt van de dag
waarbji warmte en
kou in het verbonden
zijn met familie gezin
en thuis de leefsfeer
grotendeels bepalen
Haar scherven
uit hetzelfde glas is
ooit jouw spiegelbeeld
geboren dat na veel
oefenen en bewegen
ondanks kleine haperingen
in de motoriek bij
een onregelmatige
groei en incidentele
a- sychronie toch een
bewewgingspatroon
heeft ontwikkeld
in een dansant gaan
bijna los van de vloer
waar ooit haar
scherven vielen
juist met ogen
die als ramen
van de ziel
alle mogelijke
intermenselijke
verbindingen heeft
aangegrepen en
bekeken om ook
haar verschijnen tot
een met vederlicht en
en mystiek optreden
dat op iedere aanwezige
een diepe indruk
maakte met zoveel
magie in uitstraling
Aardse energie
de steen op
het centrale plein
oogde donker door
het patina van vele
handen die hem in
de loop der jaren
geraakt hadden
sommige beweerden
dat de steen energie
bevatte en die doorgaf
in een herinnering
aan de volgende keer
in weten en de steen
nooit vergeten
na het raken traden
de mensen terug in
conclaaf met vrienden
en familie en deelden
dan uitgebreid
ervaringen en emoties
die heftig waren
zij wisten van de
krachtlijnen die zich
concentreerden
onder het plein
zonder zich in
wonderen en
verering los te laten
wel wilden zij deel
gaan uitmaken van
het spanningsveld
zo energie opdoen voor
een mogelijk langer
en gezonder ziektevrij
leven en geluk
een kleine groep zocht
het avontuur in een
handmatige gelukssturing
met de vtijkomende
spanningsverschillen
maar de natuur gokt niet
en nooit met aardse energie
Zij helaas fini
blinkende ogen
oren gespannen
in een kamer
vol jeugdige
lading op moment
van ontploffen
eindelijk weer
een nieuwe trap
in aparte kleur
andere muziek
en verfrissend
jonge mensen
van hetzelfde
niveau wij
zo heten zij
voortaan want
wij heeft zijn
eigen toegangen
zij kennen en
waarderen elkaar
geven nieuwtjes
door alleen van wij
want daarmee
selecteren wij zij
die toch nog
even niet
zover zijn
het is zalig
om bij wij
te mogen zijn
niet meer
bij de zij kleuren
kleding en vormen
zij zijn oud
wij de jeugd
en zij helaas fini
Dromend
ik heb
dromen
zien komen
en gaan
gedragen door
wolken en
uitwaaiend
tot er niets
meer bewoog
zelfs de wind
zocht de luwte
om te bekomen
van zijn nog
vrijblijvend
bestaan
bedekte
het zicht met
blad dat zijn
leven en al
een seizoen
heeft gehad
nu in stilte
bouwt aan
een huis waarin
ook de dood
zich geborgen
en thuis zal
gaan voelen
met als
drempel
het nieuwe
koesterend
tot de volgende
dromen weer
gaan komen
Duurzame bloeiers
tussen
het groen
van kleurende
bloemen zag ik
ook de door -
zichtigen staan
naast de
roodroestend
ijzeren en op een
wat mindere plaats
de plastic gevallen
een klein perceeltje
voor een select
gezelschap
metalen bloeiers
die al van ver
het zonlicht
weerkaatsend en zo
alle aandacht vragend
overbodig blijkt
het bordje
verboden
toegang omdat
hun wortels in
beton gegoten waren
Zonder oogst (1)
nog proberen wij
in te grijpen maar
het is al te laat
natuurlijk blijft
de aarde groen
maar zonder oogst
van vrucht en bloem
wel hitte wateroverlast
stormen en tornado's
heftige valwinden onweer
gigantische blikseminslagen
in luchten die in tal van
variaties hun slechte kanten
laten zien en voelen
wat er nog leeft
wordt snel omgebracht
zowel plant als dier en
mens door het snel
toegenomen onderling
geweld met de modus
overleven tot de dood
de eenling grijpt de
macht die overblijft
in de diep zwart
donkere nacht die
heerst op de stortplaats
van werelden waarvan
de namen al verdwenen zijn
nog beschrijft stof uit
de apocalyps overgebleven
de laatste stuipen van het
leven dat de mensheid niet
kon delen met de zielen
die de schepping in alle
liefde waren toevertrouwd
Een eigen invulling
wij waren
niet van
de grote
gebaren
eerder van
de kleine
geheimen
die wij vaak
samen deelden
een verholen
gniffel of het
begin van een
samen wetende
genietende lach
de bijna stiekeme
strijkjes in het
voorbijgaan met
woord of hand
die net uit het
verband kwamen
van de werkelijkheid
onze wereld
heeft zich nooit
afgezet tegen wat
gangbaar was buiten
waar ieder gelukkig
een eigen invulling
voorhanden had
Herfst
het ritselt
tussen rotte
bladeren
takjes knappen
op het pad
nog nemen
bomen
hun zonnebad
in de schuin-
staande zon
waar de
eerste nevel
zijn laatste
reis van dit
seizoen begon
om morgens
weer te landen
tussen de
koeien op het
wit bevroren gras
Toonhoogtegevoelig
In kleine flitsjes
weerkaatste
de kristallen zon
sprongen hoge
tonen er bovenuit
waar gevoelig
slanke vingers
de ornamenten
voorzichtig
schoonmaakten
het ordenen
was onderhevig
aan een streng
ritueel dat de kans
op breuk nivelleerde
want juist de
gaafheid van
het glaswerk maakte
een belangrijk deel van
de geschatte waarde uit
bij een vorige
controle was
gebleken dat er
delen van de collectie
toonhoogtegevoelig waren
Voetangels en klemmen
er is niets
heerlijkers
dan schrijven
over liefde
als je verlaten
bent en toch
je hele leven
verliefd bent
gebleven
is dus eigenlijk
niet meer
van deze tijd
zeker niet als
je met voetangels
en klemmen
gevangen zit
in een geweten
dat vanaf
baby tijd
liefde tussen
ouders als
opgave voor
dit leven
heeft gesteld
opvoeding volgens
maatschappelijke
standaard en
tal van sociale
controles door religie
en tal van andere
instanties om daarna
de top van de heuvel
te bereiken en daar
over de ouderlijke
prestaties op aarde
beoordeeld te worden
de maatstaven
zijn ten dele nog
zichtbaar bij de
oudere generatie
jongeren kiezen zelf
de standaard naar
hoe zij hun leven
zonder morele
erfbelasting van
de eeuwig durende
strijd tussen goed
en kwaad inrichten
Genieten
altijd als jij
buiten komt
lijkt het alsof
de natuur
jou verwelkomt
bloemen gaan
spontaan open
buigen zich echt
naar jou toe om
hun hart te geven
zelfs de vogels
showen uitgelaten
hun kunsten
onder het zingen
van het hoogste lied
de zon verlicht en
verwarmt het
decor waarin jij
deze dag deel aan
de wereld zal nemen
om samen met ons
en alles wat in
deze scene leeft
gewoon door er te
zijn en te genieten
De laatste klop
we hebben
alles al gehad
gaan voor het
laatste evenement
met vrienden
en bekenden
ook van feesten
lang geleden
we hebben
alles gedaan
gerookt gesnoven
op talloze manieren
gedronken en
genipt gekleed
en heel langzaam
uitdagend gestript
maar de spiegel
toonde keihard
steeds hetzelfde
verlopen gezicht
altijd leuren
en nu de laatste
deuren de zachte klop
voordat het hartje stopt
er was altijd een
markt voor
alleen de money
bleef ontbreken
maar het versnijden
deed ons lijden
er was geen kwaliteit
de weg waren we kwijt
puur natuur
was voor ons in
apocalyptische tijden
veel te duur dus...