Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Gescheurde netten
waar ik jarenlang
lichtvoetig door
het leven danste
schots ik nu scheef
op grote platen
die gelaten weten
wat nog aarde heet
oncontroleerbaar
krijg ik tegengas
dat bij iedere stap
de voortgang tart van
natuurkundige wetten
in mijn perspectief
van gescheurde netten
de woeker zit weer
in mijn lijf en vreet
verbanden zonder tanden
krijst dag en nacht zijn
pijn want er is al tijden
niets gezonds meer
voor zijn lege handen
ik zweef in
losgelaten zijn
door hen die
vroeger raakten
de nieuwe vrijheid
voelt heel fijn en laat
mij eeuwigheid smaken
Chemo
ik wist hoe
de aderen
zich vouwden
als zij het niet
vertrouwden de
prik van het infuus
zij gaven zich
niet makkelijk bloot
verdwenen tussen
lagen huid en
kwamen er pas
later zichtbaar uit
hoe gladjes
alles ook ging
chemo deed zijn
verwoestend ding
al op weg naar
het plaats delict
mijn weefsel
heeft de weg
onthouden en
zal alles doen
om wat kapot is
weer op te bouwen
Argwanend
ze keek mij aan
ik zag heel even
de wereld achter
haar ogen leven
een licht ontwaken
dat beweging maakte
als aanzet tot de
eerste lach sinds dagen
in een ritmisch
meebewegen
spreiden handen zich
cirkelen armen licht
dit heerlijke
contactvolle moment
heeft zij lang niet gekend
in onbenoemd verlangen
zij kijkt argwanend
om zich heen met
de onzekerheden uit
haar leven van voorheen
nog lachen haar ogen
maar langzaamaan
zie ik de spirit doven die
ons contact gegeven heeft
Verdwaalgevaar
ik zie je gezicht
weet hoe jij
met een lach het
angstige zwart verhult
een laagje goud
van een schamel karaat
verguldt de buitenkant
voor de depressie binnengaat
nog is je gelaat
onbewogen alleen je ogen
dwalen pijnlijke rust
gesust door langzame gebaren
je kent het spel
proloog souffleert
eigen regels af met de
medicatie die daarbij past
het verbaast je dat
na lange tijd deze slang
toch weer naar binnen glijdt
in de bekende krochten
afgesloten zijn zij nooit
maar met wat psychofarmaca
zijn de diepste dalen van
verdwaalgevaar ontbloot
Stukjes wereld
ogen verwijlden
nog even bij mij
voordat je lach de
drempel had genomen
jij weer terug
was gegleden naar
de stilte van dromen
in het tijdloze spelen
door samen praten
ontdekten wij stukjes
van de wereld die
wij nog steeds delen
waar ik ooit jouw
hand heb gepakt ben
ik ook door jou naar het
tweede plan geschoven
er waren emoties
maar ook veel plezier
in onderhuids genieten
daar en ook hier
nog zoeken wij de schat
en willen weer feest
ook als het samenzijn
zijn glans al verloren heeft
Het ongewisse
ik zag
je ogen draaien
armen maaien
in de lucht
jij was totaal
van je stuk
in zacht
begeleiden
konden we de nare
gevolgen van de
plotseling optredende
energieboost vermijden
nog was er paniek
en de schrik van
het ongewisse
in het niet weten
waar je bent
en wat je doet
maar de wereld
heeft je weer
lief ingesloten
in dat vertrouwen
kun je rusten en
langzaam bijkomen
Geen roze mist
jij hebt de dood
in de ogen gekeken
maar wilde van die
werkelijkheid niets weten
pas later kwam het besef
hoe kwetsbaar het leven
is en welke uiterste datum
er aan onderhoud gegeven is
operaties chemo's
en bestralingen hebben je
niet klein gekregen in een steeds
meer relativerend bestaan
ze lieten je gaan
in de uitbehandeld sfeer
jij vond gelukkig jezelf weer
en hebt dat perspectief ook lief
de dagen zijn geen roze mist
maar hebben sterk doorleefde
structuren in de basis van jouw thuis
geteld met maanden dagen uren
Rode lopers
langzaam werden
rode lopers binnengehaald
contacten niet bestendigd
de uiterste datum is evenwel
nog lang niet verlopen
in een eerst recapituleren
leek mantelzorg goed
te functioneren maar toen
alle impulsen waren gestopt
resteerden slechts herinneringen
uit een vage plek
heel diep van binnen sijpelde
nog een lieve werkelijkheid
die handen bleek te kunnen
warmen in liefdevol omarmen
maar er werd niet
aangeklampt die liefde
was al lang vervlogen
er is geen samen meer
in ogen en elkaar gedogen
Mentale kracht
ik heb in het
blauw van je ogen
blikken gezien die
nog vol fantasie spelen
terwijl in je bed
armen en benen zich
in hun verlamdheid
mateloos vervelen
jij hebt geprobeerd
geleidingsbanen te helen
door met mentale kracht
spieren te strelen
zij waren decor
in jouw sprookjesland
altijd in stilte aanwezig
helaas nooit erg bijdehand
zo zijn zij ieder moment
deel van jou gebleven
in nooit vergeten wat zij
ooit voor jou hebben betekend
Die pluizenbol
zij speelde kleuren
danste muziek
zong sterren van
de hemel maar
mij kende ze niet
ze was die
pluizenbol tussen
opgeschoten bloemen
ravottte op de hei
de hele dag dolblij
wij keken naar
elkaar deelden
een omgeving
er was goed voelen
zonder enige beleving
wij een beweging
eten en weer gaan
maar echt vertrouwelijk
nooit liet jij jouw ogen in
herkenning langs mij gaan
De catharsis
het zijn geen
duizend stemmetjes
die je vragen om
het genoegen
van verslaving
steeds maar
weer toe te staan
een lot dat jij
met velen deelt
jij bent zo
geschapen met
een gen teveel
maar werken
aan jezelf dat
moet iedereen
zelf bepalen hoe
jij in het leven staat
waar je echt voor gaat
lijden is de kracht
om van verslaving
te gaan winnen
de catharsis van
alle pijnen voel je
diep van binnen
die geeft jou de spirit
om door te gaan je
verslaving te weerstaan
Verslaving
zij hebben mij
iets afgepakt
waarvan ik echt
niet wist dat ik
het in mij had
met een zorgvuldig
opgezette val
waarin ik al als
kind werd gelokt en
door hen opgefokt
zij hebben toen
mijn eigen wil gepikt
er een verslaving
van gemaakt die
nu nog steeds bestaat
natuurlijk ben
ik ooit gestopt maar
de triggers werden
sterker in de jaren dat
ik door hen ben gefopt
de keuze hebben
zij mij afgenomen
ik moet stoppen maar
stik nog regelmatig door
het roken in mijn dromen
Zinsbegoocheling
het leek
alsof het pad
naar boven liep
een zinsbegoocheling
want ik hield het
bekende perspectief
toch voelde ik
mijn kuiten dat bedierf
het prettige van buiten
ademen werd zwaarder
mijn stappen trager en
de horizon steeds vager
ben gestopt
met transpiratie overdekt
mijn hoofd chaotisch gek
wilde terug
heb mij omgedraaid
schrok en zag het pad
dat bergopwaarts lag
met mij al in
het diepste dal
hoe ik ooit
ben thuis gekomen is een
van mijn slechtste dromen
wilde wandelend op meer
gezondheid hopen maar ben
tegen een burn-out aangelopen
Een mistig vergeten
ik streel je gezicht
pak wat donkere
schaduw erbij
anders weerkaatst
licht in je blik
juist daar
waar ik tast
jou zoek lijkt
weten een vaag
en mistig vergeten
wij bewandelen
stukjes bekend
jij lacht met de
bloemen die jou
hebben herkend
nog schijnt
de zon in een
wereld voor samen
toch somber jij
regen wat vaker
eens komt de dag
dat jij verbaasd
aan de spiegel vraagt
wie is nou de meneer
die achter mij staat
Verdwaalde uren
vaag klokt de tijd
verdwaalde uren
zijn slagen ben ik kwijt
verdwenen tussen
onherkenbare stemmen
die mijn stilte storen
er lijkt gezelschap
in de kamer want de
tafel is keurig gedekt
maar de stoelen die
als garnering dienen
zijn nog onbezet
het donkert
zonder het gezellig
rommelen van bestek
nog niemand heeft
de kaarsen aangestoken
die er feestelijk zijn neergezet
ik kijk wat
paniekerig om me heen
naar dit vertrouwd decor
voel me heel alleen
verdwaald in deze film
omdat ik nergens bij hoor
De laatste waan
het windgedicht
over mijn vrind
stormt ook een
menselijk gezicht
ik dacht dat hij speelde
wat vlaagde en de
tijd vertraagde in
de luwte van toen
had met hem te doen
omdat hij zich
stuurloos liet gaan
duikend in de laatste waan
wilde de wereld zien
zijn krachten meten
zonder ankers en
limieten alles vergeten
liet zijn macht tot
orkaankracht vieren
maar verzoop in
gezwollen rivieren
kon hem niet bedaren tot zijn
stormpsychose was uitgewoed
platgespoten zond hij mij
een vrijwel windstille groet
Euforie is voorbij
het was zo'n dag
dat ik mezelf
driftig bezig zag
opererend tussen
jouw lach en de
speren in mijn hart
balancerend met
liefde en onmacht
om aan beiden
gestalte te geven
in het schizofrene
uren beleven
ik dirigeer maar
mis de basis om
op terug te vallen
mijn stok verkort
steeds meer bereik
zodat chaos over blijft
weer bloedt
de stekende pijn
waar liefde slechts
tijdelijk kan zijn
de euforie is voorbij
jouw lach blijft toch bij mij
Er is een perspectief
nog pluk je
de dagen maar
het oogsten lijkt voorbij
onbekommerd
heb je nog gezomerd
met plezier en zorgenvrij
een klein stukje
oneffenheid deed jou
toen nog niet struikelen
je zocht er in
negeren liever het
ruime van de buitenkant
na een lichte hint
ben jij toch in
het ziekenhuis beland
optimistisch als altijd
maar de strijd blijkt
zwaarder dan je dacht
er is een perspectief
waarin je moet geloven
heb het leven maar oneindig lief
Behoedzaam
hij had zijn handen
donker gevlekt
vingers op een hoopje
vervormd en krom
voor zich op tafel gelegd
maar een leven lang
uitstralende pijn
kreeg hem niet klein
hij heeft alles benut
om zichzelf te kunnen zijn
zijn stem klinkt zacht
woorden onderhandelbaar
in zijn aanwezige lach
lichte ogen kijken
met verlies van kracht
nog tast hij
behoedzaam naar de
wereld om zich heen
die langzaam uit zijn
vingers is gegleden
voelt zich onbestendig
en moederziel alleen
want alle dierbare
herinneringen lijken te
verdwijnen een voor een
De prijs van chaos
verbeten trok hij
strakke lijnen op papier
begrensde openheid
ontspande in plezier
met rond verloor
hij zicht en voor
krullige tierelantijnen
is hij nooit gezwicht
zijn perspectief wist
enkel dag en uur
want morgen was vol
onbekende zorgen
hij kende de prijs
van chaos door
teveel impulsen tegelijk
de medicatie voor ontwarren
leeft nu in eigen tinten
grijs die ondanks alles
zijn hart met kleuren vullen
in plaats van het wit-zwart