Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Als we samen zouden dansen
Hopelijk kunnen we samen nog conversaties hebben.
Want ik mis de communicatie tussen ons twee.
Begrijp me niet verkeerd, ik wil je niet onder druk zetten.
Neem alle tijd die je nodig hebt.
Wanneer spreken we elkaar
Wanneer spreken we elkaar weer?
Ik mis je en wellicht mis jij mij niet,
want dit is niet hoe je me ziet.
Je ziet me niet als je toekomstige vrouw,
terwijl jij die enige bent die ik hebben wou.
Afscheid
Terwijl ik hier nu lig, denk ik aan je
en aan hoe onze momenten waren.
Het waren er weinig en wellicht
denk je niet aan onze momenten samen.
Ik denk aan het moment dat ik
op een warme dag op de trein zat.
Kunnen we nog vrienden zijn?
Of heb je me geblokkeerd?
En moeten we allebei apart verder?
Gepluisd
we hebben
paardenbloemen
gepluisd
nooit wetend
waar ooit
die eindeloos
lange adem huist
gezucht om
zorgen die ons
sterker raken
dan we toen
dachten dat
onze schouders
konden dragen
we hebben
geluk gehad
want na een
uitademing
kwam eigenlijk
vanzelf onze
lucht weer terug
corona speelt
een gemener spel
hoe wij ook
ademen en zuchten
nooit zal de saturatie
voldoende zijn om
ons op te luchten
Veilig thuis
jij hebt
de wereld
zien vluchten
uit angst voor
besmette luchten
koos voor
een veilig thuis
beheersbaar
geen entree enkel
op media way
toch kroop
het alleen
zijn vaak op
ze belden toch
knelde die strop
er is wat vrijheid
maar ze pakken te veel
maken jou bang om
met vaart te leven
is dat alles wel waard
Hey..
Hey, ik denk weer aan je
ondertussen dat ik dit typ,
ik denk aan onze vriendschap
hoe mooi die zou kunnen zijn,
maar misschien is dat niet de realiteit.
Want ik hoor niets meer van je.
Ik mis onze conversaties
en de manier waarop je me laat lachen.
Vrienden
Hey, ik ben bang dat je me beu zal raken.
dat ik niks meer voor je ga betekenen op lange termijn.
Misschien is dat ook nooit geweest,
maar ik kan niet in je hoofd kijken.
Het enige wat ik hoop is dat we vrienden kunnen blijven.
Ondanks vele discussies, ik wil je niet kwijt.
Beangstigend
vaag lichten zij
nog op in
matte schittering
draden vol onzekerheid
zijn gegroeid in
lange nachten zonder
stem omdat wij naar
antwoorden smachten
maar formuleren
geeft geen rust
roept alleen maar
andere vragen terug
de snelheid
is beangstigend
zonder oplossing breekt
morgen weer als dag
ik kijk naar
mijn gordijnen die
harder groeien zonder
ooit nog te verdwijnen
maar nu verkoop ik
zekerheden die in een
nieuw bestel door
spanning blijven schitteren
Waterdicht
zwartgallige angst
heeft een lichter
kleurtje gekregen
omdat doemdenken
de laatste tijd
uit vergaande
slijt ineens tot
nieuws is verheven
en doordat
het patina
van de publiciteit
dolgraag de
donkere kanten
van alle emoties
verlicht in hun jacht
op potentiele klanten
stilte regeert
uitgestorven straten
argwaan schijnt
nog wat licht door
gordijnen die men
liever gesloten had
gelaten om eindelijk
echt thuis te zijn
voor het eerst
het lot in eigen hand
de regels volgen
maar helaas zijn de
protocollen niet
waterdicht gebleken
levert corona ons nog
nooit vertoonde streken
Ik lig weer te denken
Hey, ik lig weer te denken aan hoe we aan deze band begonnen,
ik dacht even dat we echt vrienden konden zijn,
maar volgens mij kan dat niet.
Want plotseling begon je over andere dingen.
En het doet me pijn dat het nu zo is tussen ons.
Ik hoop nog altijd op een mooie vriendschap,
en misschien komt die er ook wel, maar misschien niet.
En dat vind ik spijtig, dat we geen zekerheid in het leven hebben.
Grijs perspectief
ik ben in de
mist verdwaald
kan de omgeving
niet meer tot
echt leven wekken
licht glinstert
in duizend kleine
kleuren maar
laat het bestaan
niet live gebeuren
er is geen zicht
in grijs perspectief
waar ieder naar de
goede richting gist en
zo de juiste weg verliest
nooit heb ik de
moed snel opgegeven
weet dat leven ooit
weer kwaliteit zal krijgen
door nu vooruit te kijken
Occulte riten
warmte wiegde
water tot
hogere golven
nog dichterbij
jij dacht het
te bezweren
probeerde met
occulte riten
maar je bracht
water naar de zee
wij hebben
de vloed
niet afgewacht
zagen het land
en de steden
verdwijnen in
een gigantisch
pandemonium
waarbij het leven
in zichzelf is gestikt
oplandig treurt
totale verslagenheid
wij zijn de roots
van onze generaties
kwijt in het
verdronken land
dat nederig erkent
de lat heeft nu te
hoog gelegen als de
zee het land herneemt
Laatste generatie
we zien het aan
kopen alles af
medelijden komt
van pas om snel
de andere kant
op te kijken want
het land besturen
is geen sinecure
gekozen worden
revenuen opstrijken
zo hoor je snel bij de
nieuwe subsidierijken
naar bekwaamheden
wordt niet gevraagd
als jouw kruiwagen
maar je salaris draagt
wij warmen al
tientallen jaren op
geen bestuurder
die dat snapt en stopt
stikstof co2 en ook pfas
doen al eeuwen mee in het
naderen van hun dodelijk punt
er is ons geen uitweg gegund
dwazen zijn al onder ons
schreeuwen om het hardst
de massa wordt recalcitrant
loopt in chaos uit de hand
handhaven is verworden tot
een strijd om het vege lijf
voor de laatste generatie
is er niet eens een beleid
Mijn hoekje
ik zit in een hoekje
verdrukt, verstopt, de pijn
ik droom in dat hoekje
dat ik er niet meer zal zijn
in mijn veilige concon
zal niemand mij bezeren
in mijn veilige concon
dat alleen ik kan accepteren
dat hoekje is mijn thuis
mijn haven en mijn fort
iemand die alles binnen liet
een iemand dat ik nooit meer word
ik sluit me af en vraag me af
waarvoor ik alles nog doe
ik wil zo graag nog strijden
maar ben zó ontzettend moe
Het stigma voorbij
ik voelde hoe
je warme tuniek
lichtgevend scheurde
aan aristocratische
opgerichte spijlen
van de monumentale
afzetting voor het balkon
zwart gemaskerd
schreeuwde masculien
opgekropte frustraties
de donkere diepte in
waar jij uitdagend wit
reflecteerde in een
snel oplopende stilte
daar waar pijn
scheiding brandde
in rokende huid
ben jij het stigma
voorbij van persoonlijk
eigendom toegevoegd aan
het erfgoed van de groep
de initiatie voorbij
verviel de schijnwereld
van belangrijk zijn
leek gezond verstand
het van bizar en xenofoob
te winnen alleen de echte
strijd moest nog beginnen
De stemmen
een tik op het raam
een schreeuw op de straat
ik hoor dit in een wereld waar
alleen ik en de stemmen bestaan
“snijd jezelf in duizend stukken”
“pleur jezelf van een brug”
“jij moet dood,
dus ga maar en kom nooit meer terug”
dit gevecht duurt van maanden tot jaren
het is een chaos in mijn hoofd
het zijn niet meer de echte mensen
maar de stemmen die ik geloof
“je bent niet zo leuk als je denkt”
“je bent beter af zonder bestaan”
inmiddels ben ik het wel gewend,
en mogen ze komen en weer gaan.
In rood gedood
je hebt de zee
zien komen
steeds meer water
tussen duin en
de verte van je dromen
ze bloeide tot
schuimwitte bloemen
die in lange rijen
omsloegen met
donderend geluid
zon weerkaatste
op ontelbare botten
die de vloedlijn
markeerden als het
vroegere kruiend ijs
bizar beschreef zo
dood het sterven
der mensen in een
niets ontziende
onvoorspelbare vloed
in rood gedood
hebben zij zich bij het
laatste oordeel neergelegd
op het zand dat eens
het strand van vakantie was
Contrabande
soms ontspoort
het spel op het
slappe koord in
macabere scenes
waar twijfel danst
aan de rand van
mogelijkheden toont
salto mortale beelden
een korte view
van actie waar reactie
eindigt in de fataliteit
van een nog warm lijk
toch overheerst
de lach realiteit zonder
dit morbide moment
zijn wij onze drivers kwijt
vaak gaat het goed
als de voet weer aarde
voelt en smoelen zich
ontspannen uit contrabande
Nachtmerrie
ik zie ze ik voel ze
het is niet mijn hoofd
het was niet mijn lichaam
die tervegeefs naar verlichting zocht
ik zag het echt
de monster in mijn droom
het was niet mijn gedachte
die mijn herinnering door stroomt
ik weet nog de dagen
waar de vrede de hoofdrol speelde
het is niet meer waar ik aan kan denken
een fijne gedachte in mijn beelden
nu de dagen kort zijn en de nachten lang
en ik mijn hoofd doortast
kan ik niet meer vredig en ontspannen lachen
en bijt de narigheid hardnekkig zich vast
De separeer
De psychiater zat voor mij
Ik dacht dit gebeurt mij niet weer
De verpleegkundigen sleepte mij heen
En zat ik opnieuw in de separeer
De dagen duurde weken
En medicatie werd een dwang
Ze spoten medicatie in mijn bil
Toen was weer alleen en nog nooit zo bang
De wanen verdwenen spoedig
En de stemmen werden stil
Dit is dus mijn trauma
En echt iets wat ik nooit meer wil.