Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Tot grijs gebied
met vurige
ogen schepte jij
zwart weg achter
wit dat als bron
overliep en
tot grijsgebied
verkleurde
contrasten
vervaagden
en essenties
konden zonder
doorslaggevende
motieven niet
relevant meer zijn
het was pijn
die dorstte
naar licht om
de scherpte niet
meer te voelen
van het geluid uit
duizenden kelen
Depersonalisatie
ik zag je gaan
een witte vlek
tegen het
donker zwart
wolkendek en
keek je aan
de bui ontlaadde
met alles van
zijn gade nog
bleef je staan
er was geen afstand
in depersonalisatie
waar dimensies
normaal waren
vervloeiden wij
in een gebeuren
de buitenwereld
spaakte in eigen wiel
meteen vervielen
de specialistische
zintuigen tot data
in eenvoudige impulsen
die tijd en eeuwigheid als
randvoorwaarden vulden
Het doolhof
ik hoorde
je lach langs
de lichtgroene
heggen fluisteren
op de vlagen
van wind en
soms zag ik
het zwart grijze
haar van een
schim verderop
daar zat ik
weggedoken
zwaar ademend
met kloppend hart
oren en ogen
wagenwijd open
om jou te traceren
in het doolhof
waarin wij echt
verdwaald waren
maar jij zweeg
ik keek naar
opvliegende
vogels in
onrustige stukjes
natuur die
mogelijk op jou
reageerden en zo
ageerden tegen hun
verstoring van rust
ik wachtte dacht
de vrouwelijke
nieuwsgierigheid
ging winnen door
het verlies van
aandacht als prooi
maar haar mooi
niet verschijnen
deed die illusie
allengs verdwijnen
Veel te veel grijs
ik wist
dat je bloeide
had je knoppen
al heimelijk
gezien maar
de bloem mocht
er nog even
niet zijn als
ons lief geheim
dat meekeek
in de blikken
van onze ogen
lachte in
samen plezier
de tijd heel vaak
met ons deelde
ook al was die
helaas niet van hier
waar gedachten
afstand en tijd
overbrugden
stond ons paradijs
waarheen wij altijd
konden vluchten
als de wereld ons
overweldigde met
veel te veel grijs
Nooit alleen
ik zag hoe
jij je tranen
langzaam liet
verlopen op je
wangen waar
hun triestheid
in kleine glinsters
drogend werd
opgevangen
zacht streelden
handen de muren
namen stukjes
om even naar
te turen en een
verbinding te
maken met alles
om je heen zo
was jij nooit alleen
jij was hun
middelpunt
van het leven
dat zij waren en
bekenden dat jij
ze dat had gegeven
zij waren de ziel van
jouw huis zonder
hen geen thuis
waar alle zielen
samenkwamen om
deel te hebben in
en aan jouw leven
en glans gaven
aan jullie bestaan
in een wereld die
vaak compassie loos
voorbij leek te gaan
Verkeerd adres
ik was aan het
verkeerde adres
in deze antiseptische
ruimte met een
hyper modern
interieur waarbij
sfeer koelte verruimde
dit psycho
therapeutisch
bureau was mij
doorgespeeld omdat
ik leed aan wanen
voorstellingen waar bij
wij ons in rollen verveelden
ik had geen
script gekregen
maar was op zoek
naar jouw laatste
formatie die ik zelf
met alle liefde vorm
en inhoud had gegeven
ik ademde lucht
die jouw hart
had gestreeld
zag beelden in
je geest waar ik
allemaal met jou
ooit was geweest
maar ik was
mezelf kwijt opgegaan
in liefde zonder enig
onderscheid zag alleen
gezichten die mij
jou betwistten om
in liefde samen te zijn
Schrik
ooit heb ik
schrik gezien op
je gespannen gezicht
ogen opengesperd
in confrontatie
met wat niet kan
niet waar was en
nooit zou kunnen
gebeuren behalve nu
van irreëel naar
werkelijkheid die jou
fysiek in de greep had
vastgenageld aan de
grond zonder een woord
te kunnen uitbrengen
tot die hoge ijle
schreeuw alle angst
eruit krijste
de knop omzette
naar actie die meteen
in gang werd gezet
Deze groep exoten
je triomfeerde
met de licht
hautaine blik
die in vitaliteit
een jeugd uitstraalde
vol lijnen met fysieke
aantrekkingskracht
de vereenzelving
overweldigde als
een begeerlijk
kleinood dat in
verfrissing afrekende
met kleinburgerlijke
maatschappij opvattingen
sterk voelbaar
was de legitieme
cohesie met nieuwe
sentimenten die
de groep uitdroeg
in zijn direct zichtbare
overheersende formatie
de wil om god te zijn
in het beheersen
van gevaarlijke
manipulatieve
krachten door het
verachten van de
menselijke eigenheid
bleek gelukkig de
dodelijke dolksteek
in de rug te zijn om
de groei van deze
groep exoten geen
enkele kans op
voortbestaan te geven
Onherkenbaar wit
ik stapte maar
kwam niet vooruit
zwoegend ging
mijn adem en de
armen wiekten
in een poging
tot balans
afgronden
gaapten hun
donkere gaten
met overhangend
talud benen trilden
en sprankjes hoop
waren vervlogen
ooit gingen wij
met zon de
ochtend in het
vredige ontwaken
op paden die wij
zelfs nog mochten
smaken in alle rust
de omslag kwam
met wind en regen
boven sneeuwde het
zo dat paden zich in
onherkenbaar wit
hulden en wij hulpeloos
belden zonder bereik
warmtesensoren
hebben ons gevonden
in een kleine grot
waarbij wij elkaar
in adem vonden
vlakbij dat grote
met angst gevulde gat
Esoterie vleugde vaag
ik had
de letters
opgeschreven
maar ik kon
woorden in
de zinnen niet
meer lezen
zij waren voor
mij wereldvreemd
keek om
mij heen maar
kon niets benoemen
met de ervaring
die wij deelden
iets dat tijd en
ook volume had er
was niets menselijks in
alles wat ik rondom zag
ik was mijn
entiteiten kwijt
er spiegelde slechts
oneindigheid
geen universele
begrenzing of de
volheid van materie
alleen esoterie vleugde
vaag dat ik er was
Reddende vesten
je wees
ik keek langs
je blik over zee
zag en profile
in je gefocuste
blik de schrik
van het moment
voelde spanning
in je hand zag
voeten bewegen
in hun diepe indruk
op het strand bij
de afzet van leven
in rood
keerde het tij
de noodhulp
was al dichtbij
flarden van stemmen
in zwaaien uit
reddende vesten
nog bleven
woorden stil
in onrustige ogen
weer lieten wij
los wat net
bijna voorgoed
was gebroken
We kunnen elkaar niet meer zien
Hey, ik lig weer te denken
Ik weet dat je niet wilt
dat ik aan je denk.
Maar ik heb dit hoofdstuk
nog niet helemaal
kunnen afsluiten voor mezelf.
Het spijt me.
Liefs,..
Donker licht
ooit zag ik jou
even vervagen
alsof je gedragen
werd door donker licht
ik miste het zicht
waar contrasten
altijd vorm gaven
bleef alles beslagen
jouw vervloeien
in ruimte leek een
onomkeerbaar proces door
mijn schreeuw stopgezet
alles werd direct
gereset naar de
laatste werkelijkheid ik
was je gelukkig niet kwijt
door een breuk
in de tijd verloren wij
elkaar uit het oog terwijl
onze liefde niet boog
in een schitterend
aura heb jij een stralend
entree gemaakt terwijl ik
het angstzweet nog draag
In hernemen
je ogen lachen
zacht zing je
een reeds lang
vergeten lied
waarvan het
refrein mij ontroert
alleen je vingers
bezigen het
vouwen van lucht
een kleine
aandachtvlucht
die jou ontgaat
en een lichte
schaduw op
stilte en rust
achterlaat
onopzettelijk
of juist gemaakt
ik zie je
vingers stillen
tussen restanten
die langzaam
uiteenvallend
dansen en hun
kleuren verliezen
in het shinen van
hoogwaardig politoer
in hernemen
verdiept zich je lach
verontschuldigend
voor wat ik net zag
een obstakel maar
niet voor jouw geest
vingers namen het over
het probleem is nu weg
van terug geweest
Nep
Onze vriendschap is wellicht nep,
heb het gevoel dat ik niks voor je beteken,
maar als je echt om me geeft
zal je me ooit wel weer sturen, toch?
Of heb ik het mis?
Of praat je alleen maar met me omdat je je verveelt?
Hoop van niet, maar ik kan niet in je hoofd kijken...
Ben ik je kwijt
Ik geraak je kwijt, het voelt alleszins zo.
Ik ga je missen. Onze band, je aandacht.
Je lach. En je grappen.
De tijden die we hadden waren kort,
maar het had iets, iets speciaals.
Of maak ik het in mijn hoofd het alleen maar zo?
Zoals het begon
Ik wil terug naar de tijd
zoals het begon.
Maar dat gaat niet.
Dat vind ik spijtig.
Ik mis die tijden.
Maar ben bang
dat ik je kwijt ben.
Ik ga je missen.
En ik wacht gewoon
geduldig af tot je me vertelt
dat we elkaar
niet meer kunnen zien.
Liefs...
PTSS
in een onbevangen moment
word ik meegenomen door
dromen en gedachtes
waardoor de realiteit
niet meer tastbaar
voelt, ruikt of hoort
maar dan kunnen
mijn beelden ongestoord
de kern van het verhaal
opnieuw verbloemen
alsof het lijkt
dat het hier en nu
niet meer bestaat
dat is iets
waarvoor ik
dagen lang waak
Sorry
Sorry dat ik zo tegen je deed.
Heb er over nagedacht.
Ik heb te heftig gereageerd.
Wellicht wil je me niet meer zien,
maar ik deed het alleen
omdat ik bang ben dat ik je kwijt ben
ook al voelt het alsof het zo al is gegaan.
Ik mis onze band, de korte tijden die we hadden.
Je lach, je grappen.
Niets is voor altijd.
Liefs M.
De tijden
Onze tijden waren kort, maar heb er van genoten.
Ik ga je missen.
En ik hoop ergens dat je me nog lang niet zal vergeten.
Hoe onze band was.
Hoe we samen lachte om flauwe grappen,
en de manier waarop je naar me keek.
Oh god, wat wou ik dat we elkaar oneindig konden zien.
Maar ik moet de waarheid onder ogen zien.
Niets is voor altijd...