Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Blauwbloedstolling
er is geen
luchthartigheid
meer in de
oogopslag die
mijn blikveld raakt
in een verstolen
moment dat
evenwel geen
diepte toestaat omdat
contact is geblokkeerd
vage dweperigheid
heeft ook de geest
gegeven omdat
die uitstraling geen
bron van leven heeft
meteen weer
vingers aan de knoppen
ogen kijken het rood
uit hun doppen om
de rigoureuze stuipen
te ervaren
van aards laatste
apocalyptische
blauwbloedstolling
en fatale ademnood
Het deprigevoel
fragiel was
ons contact
dat in het
zoomen ook
niet altijd de
techniek
mee had
de warme
gezelligheid
heeft ons
aangedaan
juist door het
gemis daarvan
in lange tijd
de info
van leeftijd
ziektes en
kwalen zijn
altijd gebonden
aan ellenlange
verhalen
verbazingwekkend
waren de emoties
bij de afscheidswens
warm, joviaal en
vol begrip met
goede wil heel
kwiek weg gestapt
gezwaai met alle
goede wensen
knuffels en sterkte
maar eenmaal thuis
was de moeheid en
het deprigevoel helaas
ook al meteen in huis
Netwerk als rode draad
ik kwam
ze tegen
de aangevers
vanaf de eerste
stap oogcontact dat
vervloog in de plak
die de waarheid
uit zichzelf
kristalliseerde loste
op tot weggooi prop
we boodschapten
zonder geheimen
kenden elkaar niet
maar herkenden wel
gedeeld perspectief
dat als rode draad
langs de wereld liep
onzichtbaar voor
die zich er nooit
in heeft verdiept
van groen naar
rood daar liepen
de sporen dood in
onwetendheid en
elkaar misverstaan
voorspelbaar want
zo is het op de toren
van babel ook
misgegaan in elkaar
horen en begrijpen
Was fobisch
jij lette
altijd op
mijn stappen
maar in een
gelijk ritme
kwamen wij nooit
hoewel als ik
mijn lengtes
regelde dan
paradeerden
wij wel tikje
kunstmatig
even schikken
was er van
jouw kant
niet bij
jij kon dat
helemaal niet
dat moeten
benauwde jou
het bewegen
door een ander
te laten regelen
was fobisch
Restanten van de anderhalfwereld
nog zijn er restanten
van de anderhalfwereld in
onze tijd relikwieën als
sprookjes voor ouderen
en kinderen vergeten is
dat ook zij ooit hebben
geleefd en hun zielentaal
is opgeschreven bij
feesten en evenementen
goed en kwaad is gebleven
maar de mens vond
het sprookje een irritante
fantasie die door
machthebbers misbruikt
werd te eigen bate
het werd gekleineerd
en op de brandstapel
tot as verteerd alleen
ratio overleefde de
gouden eeuw in verlichting
maar juist sport en spel
elementen kwamen
tegemoet aan de
ongebreidelde fantasie
van de jeugd in hun
ontwikkeling dat tekort
moest later door tal
van pretparken voor
volwassenen nodig
ingehaald worden
zo zullen ook in tal
van mystieke verhalen
uit onze tijden de
afgang en het lijden
van de mensheid
hun plaats innemen in
het altruïstisch geheugen
als geschiedenis en
voorbeeld hoe het niet
moet in het nieuwe paradijs
Steeds gevaarlijker
zacht maar
indringend
duwde vlaagjes
wind tegen
haar rug met een
niet aflatende druk
kleine uitschieters
gaven een alertheid
die zij niet kenden
omdat er geen
massa zichtbaar was
om kracht te traceren
uit bomen struiken
en omgeving kwamen
alternatieve reacties
die samen voor
ongekend spannende
momenten zorgden
zijn power leek
wat aan te wakkeren
in dat geluid zorgde
een veelheid aan
hoge tonen voor
angstwekkend pressie
van overal kwamen
steeds meer dingen
op ons af die door
toenemende snelheid
steeds gevaarlijker
voor ons werden
we zochten schuilplaatsen
begonnen hard te lopen
er vielen mensen die
bedolven werden
zij waren de eersten
van talloze hordes
Een soort fantoom
het lijkt vaag
op iets dat
verdwenen is
maar mogelijk
ook nooit heeft
bestaan een soort
fantoom waarin
wij hebben
geloofd en zijn
meegegaan
met iets dat zich
vaak kneusde
aan de realiteit
zonder sporen
na te laten
behalve een
niet te harden
diepe pijn van
littekens die nooit
zichtbaar waren
er zat leven in
geweven zonder
direct om elkaar
te geven samen
in het lot geschikt
zonder precies
te weten waar
het allemaal wrikte
liefde zonder naam of
beiden niet goed snik
Hun Mantra's
weer
schreeuwen
anoniemen
hun mantra's
in vele talen
die zonder
te herhalen
hun menselijk
handelen
laten falen
toch
worden
ook zij
misbruikt
door lieden
die ook van
hun ellende
profiteren en
leven in sferen
van geld
jij bent
de enige
die zich
verheft in de
grauwzwarte
menigte die
schuifelend
tergend
langzaam
beweegt
hebt het
enige stel
ogen dat
priemend
in de verte
prikt om te
focussen
op de
gestelde
doelen
Geen god en tijd
ik was op weg
stopte en ging
naar binnen
omdat er
geen buiten
meer was
door een deur
die ik niet meer
hoefde te sluiten
voor mij
strekte zich
talloze uitheemse
disformaties uit
waarvan sommige
nog iets vertrouwds
hadden in kort geleden
gebouwd maar
met focus op een
andere wereld
waar niet alle
dimensies bezet
waren die asychroon
voorbij zweefden als
wolken in een droom
ik hoefde niet
te gaan dat werd
voor mij gedaan
in een oogopslag
of bij handjeklap
ik ademde
synthetische lucht
waaruit alle
leven was gevlucht
een geurloos product
dat vier moleculen
zuurstof had maar
zonder nat in een
vreemde wereld die
geen god en tijd bezat
Dreigt de strop
steeds vaker
strakten wolken
hun rafelige randen
donkerden kleuren
humeuren van
de bezige mens
waar geleidelijkheid
de natuur ruimte
en tijd gaf joegen
veranderingen elkaar
in rap tempo op zonder
noodzakelijke rust
ook gebrek aan
bezinning ontwricht
in evolutionair opzicht
de synchronie en leidt
onherroepelijk naar
chaos en insufficiëntie
reserves raken op
misgrepen nemen toe
keuzes worden beperkt
waar aantallen en behoeften
domineren dreigt voor
de beschaving de strop
Mijn apocalyptische zucht
ik zie je
in het landschap
opgaan als jij
buiten loopt
met een lach
op je gezicht
als het licht
zich concentreert
op jouw komst
openen zij hun
bloemen in de verte
en rechten de stelen
om tussen velen
jou beter te zien in
minieme bewegingen
schoonheid details
die alleen de insider ziet
als wonder van de natuur
stille communicatie
tussen natuur en mens
in prachtige bloemenpracht
maar ook in het zacht
raken van de wind aan
de wolkfiguren die
spelen met stralend licht
van de warme zon in het
blauw van de lucht
begeleidt door mijn
apocalyptische zucht dat
dit vergaat en verbrand
Hartverscheurend
nog heeft
de kou
haar hart
niet bereikt
in een lijf
vol verzet
waar gebed
heeft gefaald
afgeschaald
voorbij het
minimum
met uitzicht
op nooit maar
ondertussen
komen reserves
de bodem tegen
nog kijken ogen
hun heldere blik
zeg jij gaat niet
gebeuren maar
kou is het venijn
dicht bij je ziel
is jouw verdriet
hartverscheurend
Het incomplete nog gist
Zij liet mij
Uit alle hoeken
Van de kamer
Zichzelf zien
Lichtte op
Met figuur
Gezicht en
Voorkomen
In complimenten
Aan de genen
Van haar ouders
Het reproductieve
Gen lijkt in haar
Vingers te hebben
Gezeten of zouden
Resultaten de
Fundamenten
Kunnen zijn voor
De grote zoektocht
Naar zichzelf
Die blijkbaar nog
Niet is afgerond
vol verbazing
Zie Ik hoe haar
Ontdekkingen
Eigenschappen die
Anders onderbelicht
Waren gebleven
Nu het beeld
Completeren uit
Het gevoel van
Gemis waar het
Incomplete nog gist
Pas in de totaal
Versie springt het
Persoonlijke er uit
met lach en ogen de
warme kleur van
haar en huid in
welgevallen poses
waar op de voorgrond
commercie spreekt
tekenen lijnen haar
liefelijke fotoreeks
Gelanden
soms was er
die stilte in
een onverklaarbaar
niets zeggen
terwijl de woorden
in de lucht hingen
vol betekenis
voor wie het wist
geladen met wat
lichte dreiging
van ongenoegen
door elkaar niet
goed te verstaan in
een ongeordend
patroon van uiterst
vreemde voorvallen
juist in de tal van
fijngevoeligheden
konden wij bij elkaar
zaken kwijt zonder
de grote klok waarvan
al was bewezen dat
die methode geen
oplossing zou geven
ook in harmonie
leek de balans stil
te staan en juist
in die tweestrijd was het
met die compromissen
snel gedaan viel alles in
duigen waarvoor ieders trots
eerder had boeten buigen
Er geen terug zal zijn
je keek me aan
ik zag dat jij besefte
wat mijn woorden
betekenden in de
wens van waarheid
die vlamde in angst
die wanhoop zuchtte
zonder zuurstof stikte
in verdwenen verten en
opgeloste horizonnen
die gedaan hadden met
leugens en goede wil
die niets meer om
handen zal krijgen
in een tijd waarin wij
nooit meer achterom
durven te kijken omdat
er geen terug zal zijn
Slaande ruzie
ik zag
het rollen
van ogen
vingers die
wringend
kraakten
begeleid door
kreten uit
mond en kaken
in de
oplaaiende
stampende
drift was het ikke
volledig zoek
toen agressie
procesgetrouw
de slaande ruzie
ging verstikken
het ging
om niks waar
stilte viel
won rust
terrein
kreeg gezond
verstand
langzaam weer
de overhand
Op hoge poten
zij heeft
de deur met
een ferme klap
gesloten is
daarna op hoge
poten weggelopen
de stortvloed
woorden lag nog
op het pad
alles wat
nog te zeggen
viel hebben wij
nu wel gehad
toch draaide
zij zich om op
de hoek voor
een dramatisch
laatste groet
de arm
hemelhoog
geheven vingers
wijd gespreid
ogen zwarter
in haar ongelijk
de buiging sloeg
emoties los die er nog
hingen in haar krop
Afwerend geheven
de vingers
waren wit
handen afwerend
geheven er was
geen achteruit
slechts de rug
tegen de muur
met wanhoop
in de ogen
maar diep van
binnen brandde
het vuur van
de vrijheid nog
dat nooit zal doven
dat energieën
genereerde uit
onbekende
plaatsen waarbij
agressie werd
omgezet in
warme liefde
die handen reikten
compassie gaf die
aan hen die de
kou van dood en
genegeerd zijn
aan den lijve
hebben beleefd
Het stukje eigen
heerlijk
dat gebaar
als jij iets
door de
vingers laat
glippen
niet gezien
onopgemerkt
een toeval
of gelukje
verloren in
kleine stukjes
je had het
nog net
en nu is het
verdwenen zoiets
doet nauwelijks
pijn maar
verlies is nooit fijn
het stukje eigen
dat jij verzamelde
maakte deel uit van
wat je bezat dat je
zelfvertrouwen gaf
er mankeerde jou
iets dat je vroeger
miste zonder
naam en gezicht
iets waar jij altijd
de vinger oplegde
Op te hoog vuur
haar blik
straalde
lichte schrik
in ogen die in
herkenning
de opschik van
fantasie als basis
weerkaatste
die ik beschreef
met de eerste
woorden waarbij
openbaarheid het
gegeven van ons
samen leven in
bestaan tussen
twee werelden
een onmogelijke
opgave is zonder
echt schizoïde
te zijn of dat
dreigen te
worden onder
een voortdurende
stresshemel
waar schrik
zijn blauwdruk
in de hersenen
projecteert is het
met zwart-wit
gedaan dan roert
chaos het aanbranden
op te hoog vuur