Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Haar scherven
uit hetzelfde glas is
ooit jouw spiegelbeeld
geboren dat na veel
oefenen en bewegen
ondanks kleine haperingen
in de motoriek bij
een onregelmatige
groei en incidentele
a- sychronie toch een
bewewgingspatroon
heeft ontwikkeld
in een dansant gaan
bijna los van de vloer
waar ooit haar
scherven vielen
juist met ogen
die als ramen
van de ziel
alle mogelijke
intermenselijke
verbindingen heeft
aangegrepen en
bekeken om ook
haar verschijnen tot
een met vederlicht en
en mystiek optreden
dat op iedere aanwezige
een diepe indruk
maakte met zoveel
magie in uitstraling
Aardse energie
de steen op
het centrale plein
oogde donker door
het patina van vele
handen die hem in
de loop der jaren
geraakt hadden
sommige beweerden
dat de steen energie
bevatte en die doorgaf
in een herinnering
aan de volgende keer
in weten en de steen
nooit vergeten
na het raken traden
de mensen terug in
conclaaf met vrienden
en familie en deelden
dan uitgebreid
ervaringen en emoties
die heftig waren
zij wisten van de
krachtlijnen die zich
concentreerden
onder het plein
zonder zich in
wonderen en
verering los te laten
wel wilden zij deel
gaan uitmaken van
het spanningsveld
zo energie opdoen voor
een mogelijk langer
en gezonder ziektevrij
leven en geluk
een kleine groep zocht
het avontuur in een
handmatige gelukssturing
met de vtijkomende
spanningsverschillen
maar de natuur gokt niet
en nooit met aardse energie
Zij helaas fini
blinkende ogen
oren gespannen
in een kamer
vol jeugdige
lading op moment
van ontploffen
eindelijk weer
een nieuwe trap
in aparte kleur
andere muziek
en verfrissend
jonge mensen
van hetzelfde
niveau wij
zo heten zij
voortaan want
wij heeft zijn
eigen toegangen
zij kennen en
waarderen elkaar
geven nieuwtjes
door alleen van wij
want daarmee
selecteren wij zij
die toch nog
even niet
zover zijn
het is zalig
om bij wij
te mogen zijn
niet meer
bij de zij kleuren
kleding en vormen
zij zijn oud
wij de jeugd
en zij helaas fini
Dromend
ik heb
dromen
zien komen
en gaan
gedragen door
wolken en
uitwaaiend
tot er niets
meer bewoog
zelfs de wind
zocht de luwte
om te bekomen
van zijn nog
vrijblijvend
bestaan
bedekte
het zicht met
blad dat zijn
leven en al
een seizoen
heeft gehad
nu in stilte
bouwt aan
een huis waarin
ook de dood
zich geborgen
en thuis zal
gaan voelen
met als
drempel
het nieuwe
koesterend
tot de volgende
dromen weer
gaan komen
Gewoon als engel
jij hebt
nooit een
masker opgehad
je gezicht
straalde altijd
door je warm hart
dat in blijde
blinkende ogen
genegenheid toont
de bron
laat zien van een
liefdevolle waterval
die woorden
laat glinsteren in
een regenboogzon
gekleurd met
de allerliefste
betekenissen
ja jouw lading
en aura als
mens zijn intens
zij trekken aan
waar anderen vol
verbazing blijven staan
in stille adoratie
en pure verwondering
dat er zo iemand bestaat
en gewoon als engel
zomaar even uit de
hemel kan gaan
Duurzame bloeiers
tussen
het groen
van kleurende
bloemen zag ik
ook de door -
zichtigen staan
naast de
roodroestend
ijzeren en op een
wat mindere plaats
de plastic gevallen
een klein perceeltje
voor een select
gezelschap
metalen bloeiers
die al van ver
het zonlicht
weerkaatsend en zo
alle aandacht vragend
overbodig blijkt
het bordje
verboden
toegang omdat
hun wortels in
beton gegoten waren
Zonder leven (2)
in de veelheid
van leven en
bewegen
ben jij bewogen
met eigen ogen
door de natuur
het schitterend
passend systeem
kapot zien gaan
omdat de
synchronie door
mensenhanden
is gaan stokken
de natuur en wij
zitten met
onherstelbare
brokken nu ook de
schepper is vertrokken
Zonder oogst (1)
nog proberen wij
in te grijpen maar
het is al te laat
natuurlijk blijft
de aarde groen
maar zonder oogst
van vrucht en bloem
wel hitte wateroverlast
stormen en tornado's
heftige valwinden onweer
gigantische blikseminslagen
in luchten die in tal van
variaties hun slechte kanten
laten zien en voelen
wat er nog leeft
wordt snel omgebracht
zowel plant als dier en
mens door het snel
toegenomen onderling
geweld met de modus
overleven tot de dood
de eenling grijpt de
macht die overblijft
in de diep zwart
donkere nacht die
heerst op de stortplaats
van werelden waarvan
de namen al verdwenen zijn
nog beschrijft stof uit
de apocalyps overgebleven
de laatste stuipen van het
leven dat de mensheid niet
kon delen met de zielen
die de schepping in alle
liefde waren toevertrouwd
Een eigen invulling
wij waren
niet van
de grote
gebaren
eerder van
de kleine
geheimen
die wij vaak
samen deelden
een verholen
gniffel of het
begin van een
samen wetende
genietende lach
de bijna stiekeme
strijkjes in het
voorbijgaan met
woord of hand
die net uit het
verband kwamen
van de werkelijkheid
onze wereld
heeft zich nooit
afgezet tegen wat
gangbaar was buiten
waar ieder gelukkig
een eigen invulling
voorhanden had
Herfst
het ritselt
tussen rotte
bladeren
takjes knappen
op het pad
nog nemen
bomen
hun zonnebad
in de schuin-
staande zon
waar de
eerste nevel
zijn laatste
reis van dit
seizoen begon
om morgens
weer te landen
tussen de
koeien op het
wit bevroren gras
Psychose sfeer
het is geen
dag vandaag
hooguit de dag
waarop alles
gek beslagen zal
zijn vol zwarte
angst en vragen
dat alles lijkt
op een gebed
dat bi polair
klotst en hopt
in opkomen van de
angst die boven
dwars door komt
de verse geur
van warme
schizoprut is
weer ruiken want
dan ga ik aan de
struikelloop over
mijn eigen benen
vloekend in
eigen woorden die
gelukkig niemand
hoorde of zag
ze moeten nog
geboren worden
en zonder logica
als de borderline
knapt heb ik iets
te eten en die wat van
structuren wil weten
de stemmen hebben
mij gedwongen te
oordelen over mijn lijk
Toonhoogtegevoelig
In kleine flitsjes
weerkaatste
de kristallen zon
sprongen hoge
tonen er bovenuit
waar gevoelig
slanke vingers
de ornamenten
voorzichtig
schoonmaakten
het ordenen
was onderhevig
aan een streng
ritueel dat de kans
op breuk nivelleerde
want juist de
gaafheid van
het glaswerk maakte
een belangrijk deel van
de geschatte waarde uit
bij een vorige
controle was
gebleken dat er
delen van de collectie
toonhoogtegevoelig waren
Een eindelozde zoen
ik heb
je stem
weer gehoord
met de spannende
vibraties die
bij praten horen
met dat
tikje meer
dat van spanning
trilt in het
articuleren
van je stem
zacht smaken
je lippen
rood en
warm nat
in hun
bewegen
als lieve
woordjes
naar buiten
komen uit het
jarenlang
samen dromen
met als resultaat
van wat wij
zouden willen
en doen
na die eerste
eindeloze zoen
Als spiegel der ziel
wij kenden
de droomschrift
beelden die zich
op papier in kleine
veranderingen
van het normale
voor deden
de afwijkingen
werden gelezen
door een scanner
en in selecte
woordkeuze
aan het proza
toegevoegd
zo zou je dus een
positieve wind
kunnen laten waaien
over een negatieve
mening en de
lading van de
inhoud verminderen
zodat van directe
emotionele
beïnvloeding geen
sprake kan zijn
woorden
als spiegel
der ziel
schrijven
hun eigen
ongelogen
waarheid
Onze liefdestaal
wij hebben ons
de woordenschat
van geliefden eigen
gemaakt met
sprekende blikken
ook de syntaxis
van onze liefdestaal
was er een vol
zachte tederheid in
klank en kleur
waarbij niet de
kennis van belang
was maar wel
de manier van
overdracht
vaak maakt een
begrijpende lach
het hoofdstuk af
waarbij gelezen en
begrepen inclusief is
zoals vandaag
ook de lach die
tegelijkertijd een
is van kwaliteit en
sociale duurzaamheid
Voetangels en klemmen
er is niets
heerlijkers
dan schrijven
over liefde
als je verlaten
bent en toch
je hele leven
verliefd bent
gebleven
is dus eigenlijk
niet meer
van deze tijd
zeker niet als
je met voetangels
en klemmen
gevangen zit
in een geweten
dat vanaf
baby tijd
liefde tussen
ouders als
opgave voor
dit leven
heeft gesteld
opvoeding volgens
maatschappelijke
standaard en
tal van sociale
controles door religie
en tal van andere
instanties om daarna
de top van de heuvel
te bereiken en daar
over de ouderlijke
prestaties op aarde
beoordeeld te worden
de maatstaven
zijn ten dele nog
zichtbaar bij de
oudere generatie
jongeren kiezen zelf
de standaard naar
hoe zij hun leven
zonder morele
erfbelasting van
de eeuwig durende
strijd tussen goed
en kwaad inrichten
Verliefdheid/Liefde
ik heb je
zien dansen
alleen op
het dakterras
met een bijna
volle maan
rustend op
de balustrade
ontspannend
staand in een
gelukzaligheid
die jij nog
nooit in je
leven ervaren
hebt zo diep
van binnen
het totale
los zijn van
de wereld
en tegelijk
met liefde
warmbloedig
opgevangen
worden
het zijn die
momenten
dat aarde en
universum
elkaar raken
in muziek
emotie en in
samenzijn
bij de bron
van liefde
en schoonheid
op het volmaakte
moment toucherend
waar onze
verliefdheid echte
liefde wordt
Als lemmingen
we hebben
alles al gehad
gaan naar de
laatste evenementen
met vrienden en
bekenden van
vorige feesten
de gezichten
verlopen door
uitgetreden geesten
we hebben alles
al gedaan gerookt
gezopen en gesnoven
elkaar zo volledig
uitgewoond dat de
spiegel brak en ons
slechts scherven gaf
ook wij zijn opgevoed
ooit gaaf en braaf geweest
maar wel heel lang geleden
toen perspectieven
nog een toekomst hadden
en studeren rendement
opleverde in een strak
geordende maatschappij
waarin geld macht bleek
te zijn en in handen van
velen dictatoriale
trekjes kregen die snel
begonnen te vervelen
inperking van persoonlijke
vrijheid gaf onomkeerbare
spanningen op weg naar een
psychotisch einde waarbij ieder
mens er een teveel was
en dus in de weg stond van
ultieme persoonlijke vrijheid
en nu op weg naar die bijna
onbereikbare vrijheid om
daar weer opnieuw te aarden
Genieten
altijd als jij
buiten komt
lijkt het alsof
de natuur
jou verwelkomt
bloemen gaan
spontaan open
buigen zich echt
naar jou toe om
hun hart te geven
zelfs de vogels
showen uitgelaten
hun kunsten
onder het zingen
van het hoogste lied
de zon verlicht en
verwarmt het
decor waarin jij
deze dag deel aan
de wereld zal nemen
om samen met ons
en alles wat in
deze scene leeft
gewoon door er te
zijn en te genieten
De laatste klop
we hebben
alles al gehad
gaan voor het
laatste evenement
met vrienden
en bekenden
ook van feesten
lang geleden
we hebben
alles gedaan
gerookt gesnoven
op talloze manieren
gedronken en
genipt gekleed
en heel langzaam
uitdagend gestript
maar de spiegel
toonde keihard
steeds hetzelfde
verlopen gezicht
altijd leuren
en nu de laatste
deuren de zachte klop
voordat het hartje stopt
er was altijd een
markt voor
alleen de money
bleef ontbreken
maar het versnijden
deed ons lijden
er was geen kwaliteit
de weg waren we kwijt
puur natuur
was voor ons in
apocalyptische tijden
veel te duur dus...