Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Strijd in mijn hoofd
De strijd in mijn hoofd,
Gaat verder, gaat voort,
Als ik het vertel,
Vindt men mijn gestoord,
Want de pijn die ik voel,
Doet meer dan verdriet,
Maar geloven gaat men,
Mij never nooit niet,
Maar de strijd die ik lever,
Die wordt niet gewonnen,
Maar door de mensen om,
Mij heen, is deze strijd begonnen,
Moet ik het zeggen,
Ja of toch niet?
Door deze strijd,
Komt steeds meer verdriet,
Geen vrienden meer over,
Geen die mij gelooft,
Niemand die bij me blijft,
Niemand die dat belooft,
Maar ik kan niet verder,
Niet op deze manier,
Want die strijd in mijn hoofd,
Is geen plezier.
Grauw en grijs
Alles loopt moeilijk,
Overal maar pijn,
Het is dan ook niet makkelijk,
Als je probeert jezelf te zijn,
Vervlogen is nu helaas,
Mijn kinderlijke onbevangenheid,
Het geloof in alles en iedereen,
Dat ben ik allemaal kwijt,
Als ik om me heen kijk,
Zie ik alleen pijn en verdriet,
Onder uitbundige vrolijkheid,
Maar dat is niet wat jij ziet,
Jij ziet alles vrolijk,
Overal veel kleuren,
Nooit wat grijs,
Er kan niets gebeuren,
Ik zie het somber,
Alles zwart en grijs,
Niets uitbundig,
De sombere levensreis,
En dan wens ik weer,
Onbevangen als een kind,
Dat vrede en vrolijkheid,
Van de somberheid wint,
Want de wereld die ik zie,
De wereld van verdriet en pijn,
De grote grauwe wereld,
Mag er voor niemand zijn,
Hoe zonde
Geef niet op, is wat ik jou wil zeggen.
Je kan het bijltje er niet zomaar bij neerleggen.
Weet je hoeveel mensen er geven om jou.
Hoe zonde, als je het niet eens proberen zou.
Ik weet het, het is moeilijk, het is een hele strijd.
Maar probeer het lieverd, anders krijg je zoveel spijt.
Geef niet op.
Geef niet op, in deze strijd!
Anders raak je straks alles kwijt.
Want wie opgeeft, heeft verloren.
Dat is niet wat jij wil horen.
Daarom zeg ik nu, zet door!
Ookal denk je, waar doe ik het voor.
Er komt een andere tijd.
Aan het eind van deze strijd.
Het zoute water
ik voel de zee over m'n polsen.
het zoute water prikt.
ik weet niet wat er gebeurt.
ik droom weer
de zee is de ijzerdraad die over m'n polsen snijdt
het zoute water is de pijn,
waar ik heel de tijd tegen strijd
Uiten
Ik weet niet wat het is maar soms kan ik mezelf niet uiten,
Vele opgekropte dingen van binnen willen naar buiten.
Het vreet me op van binnen en ik kan mezelf niet vinden,
heerst er veel onrust en van buiten uit ik stilte..
k zou dit anders willen maar ik praat er niet over
ik zou wel moeten, maar ik heb hier meer vertrouwen voor nodig..
Ik verberg het voor bekende al mijn stress en ellende en beschrijven
vind ik moeilijk dus hoe moet ik het zeggen..
het is een berg van obstakels geen lichtpunt te zien,
en zo zet ik een gezicht op en niemand ziet het verdriet.
Ik zit vaak in me eigen wereld en daar zit het probleem echt,
veel mensen om me heen toch lijkt 't of ik alleen ben..
opgesloten van binnen, gaat niet weg maar dat wil ik.
praten hielp maar met mate praten heeft geen zin meer.
Ik moet er mee leven gebeurtenissen uit het verleden,
niemand kan het wegnemen ze blijven me dwarszitten.
Me lichaam is net een cel, want het blijft maar vast zitten.
Geen recept of medicijn, hiervoor zijn er geen pijnstillers..
De thuissituatie is zeker niet altijd wat het lijkt,
met elkaar gezellig zijn, komt minder voor dan gezeik.
Ik vraag me af ben jij gelukkig? Ja, is wat je zegt.
Of leef je alsmaar in ontkenning en ben je dat niet echt?
En dat ik me niet goed kan uiten daar kan ik niets aan doen.
Ik ben zo'n type, jij ook? Dan weet je precies hoe ik me voel..
Ruzie
Wij gaan naar boven,
wij kunnen het niet aan
Weer dat geschreeuw,
een nieuw gevecht ontstaan
Wij houden onze oren dicht,
wij luisteren er niet naar
Weer dat geschreeuw,
weer dat comentaar
Wij rennen naar buiten,
wij rennen weg van hier
Wij zijn het zat,
wij willen plezier
Stress
Gestrest, te veel dingen aan mijn hoofd,
ik vergeet dingen, lijk wel verdoofd.
Weet niet wat ik moet doen, het is zwaar,
maar ik weet: dit is nog lang niet klaar.
Bang, wil alles goed doen, maar het lukt niet,
gezucht, gestress, door alles verdriet.
Alleen maar gezeur, kan het niet meer aan,
slechte dingen blijven komen en gaan.
Wil alles goed doen, ben een perfectionist,
ik kan er niks aan doen, mijn gedachtes zijn vermist.
Kan er niet mee leven, ik wil gewoon zoals vroeger zijn,
wil niet leven met gestress en alleen maar pijn.
Iedere dag weer, ik zonder me af,
ben weer es druk, krijg weer es straf.
Ik zet m'n toekomst in de zeik, maar niet expres,
het komt gewoon door al dat gestress.
Ik weet niet wat het is, maar het gaat er niet in,
gewoon niet hoe het moet in mijn zin.
Mensen denken dat ik het makkelijk heb, maar integendeel,
die mensen zijn gewoon echt scheel.
Probeer er het beste van te maken, het gaat niet goed,
komt weer die faalangst, heb ik geen moed.
Alles gaat verkeerd, ik wil het gewoon niet,
ik wil gewoon dat je dat es ziet.
Aan de rand van een ravijn
Ik sta aan de rand van een ravijn
De afgrond beneden me gaapt mij aan
Ik kan werkelijk geen kant meer op
Dus doodstil blijf ik staan
Omkeren en teruggaan kan ik niet
Achter mij nadert het verleden
Opnieuw de strijd aangaan wil ik niet
Want ik heb al teveel gestreden
Hard wegrennen is nu te laat
Ik kan niet uitwijken naar een kant
En zo, terwijl ik omsingeld word
Sta ik nog steeds doodstil aan de rand
Want links komen de mensen die me haten
Rechts komt de kant die van me houdt
En ik moet ertussen blijven staan
Want anders gaat het gigantisch fout
Nu zie ik nog maar een uitweg
Niet naar links, naar rechts of terug
Ik kan niet eeuwig blijven staan
Ik zal moeten springen, en vlug
Ik sluit mijn ogen en haal adem
Zet me dan af, de wind suist hard
Nog een paar seconden, dan is het over
Nog even, en dan wordt alles zwart
Spiegelbeeld
Turend in de spiegel
Met emotieloze blik,
Zie ik in de spiegel,
De weerspiegelde ik
Op zoek naar mezelf,
Zie ik mijn spiegelbeeld
Weerkaatst in mijn ogen
Over mijn netvlies verdeeld,
Wat zou er gebeuren,
Als ik er voor zou kiezen
De spiegel stuk te slaan,
Zou ik dan mezelf verliezen?
Kokt net goed?
Soms weet je het even niet meer
Dan doet alles zeer
Dan kan je het even niet aan
Dan wil je alleen zijn
Alleen met je pijn
Soms mis je een arm om je heen
En voel je je alleen
Dan komt er iemand
iemand die er voor jou is
degene die je mist
degene die en arm om je heen doet
degene die de pijn verzacht
maar langzaam verdwijnt diegene
verdwijnt die arm
verdwijnt die liefde
en daar sta je dan weer alleen
alleen met je pijn
niemand weet wat je er in je omgaat
niemand weet waar voor je bestaat
iedereen wilt altijd weten wat er is
wie je mist
mensen willen je snappen
maar snappen kunnen ze je dan opeens niet
ze begrijpen dan niet jouw verdriet
ze zeggen altijd hetzelfde
alles komt goed
soms duurt het even
maar alles komt goed
je gelooft steeds die woorden
je gelooft steeds dat alles vroeg of laat
alles goed komt