Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Wie ben ik?
Een tuin vol geuren,
een tuin vol kleuren.
Een leven zonder geuren,
een leven zonder kleuren.
Mijn leven is zwart/wit
met hier en daar een beetje vreugde.
Mijn leven is geen feest.
Dat snap je wel als je dit leest.
Ik woon niet meer thuis,
ik heb niet langer mijn eigen huis.
Ik leef in een waas.
Ik weet soms niet meer waar
of wie ik ben.
Ik weet niet of ik daar ooit nog aan wen.
Ik moet verder met leven,
zoveel mogelijk mensen mijn liefde geven.
Dit wou ik even kwijt,
ik sta nu niet langer bij mezelf in het krijt.
Een traan...
TRAAN
één alomvattende traan,
een traan die de eenheid van de wereld symboliseert,
de oerstof van het ondergewaardeerde verdriet,
de zachte kracht van de pijn,
ze rolt over een wang zoals het lijden stroomt in de mens,
de empirische uiting van de ziel,
vloeibaar...,
verdampend en weer condenserend, vicieus,
slechts één traan tussen het vele gelach,
en toch 1001 maal zo sterk,
ze verplettert het heelal, ze verdringt het geluk,
maar toch is ze waardevol,
en niemand lijkt haar te zien,
ik voel haar, ze is koud.
Voor mijn kop slaan.
Soms kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan,
Waarom moet ik nog bestaan?
Waarom is er zoveel pijn
En kan er niet alleen maar liefde zijn?
Ik ben zoveel van je gaan houden.
Dat ik niet meer weet wie ik nog kan vertrouwen.
Je hebt me zoveel pijn gedaan,
Dat ik niet meer wil bestaan.
Waarom nog..
Waarom zou ik nog leven
als ik toch niks meer heb te geven
Al dat verdriet om niks
alleen maar omdat ik wat in m'n leven mis.
Als ik nou wist dat je van me hield..
dan was jij degene die me nu in leven hield.
Caught.
I'm caught living in a world filled with love,
so when tear drops fall from me like rain from above,
I can brush my troubles away,
know that deep down inside,
I got sun shining in my life
Niemand weet..
niemand weet hoe ik me voel
niemand weet wat ik uiteindelijk bedoel
twijfel...
bij alles wat ik zeg en doe
daarom hou ik mijn mondje toe
en laat de dingen voor wat ze zijn
en dat doet me vaak pijn
praten is zo moelijk
zwijgen is zo zwaar
huilen is geen oplossing
enkel een gebaar
een gebaar dat ik in noot verkeer
en toch probeer ik het nog een keer
ik zal er leren mee leven
en het proberen niet op te geven