Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Lentelicht
ik zag
witte handen
waarvan de
lange vingers
behoedzaam
gordijnen open
schoven langs
zingende rails
een been
dat steevast
gehuld was in
een onbestendige
kleur rok die nu
de gok waagde
om eindelijk
lentelicht te dragen
zo oplichtend
werd de scene
compleet die
in slow motion
bij half duister
zonder woorden
even bedreigend
angstig leek
een eenvoudig
ochtendritueel
waarvan de
volgorde vaak
verschilde al
naargelang de
overgave waarmee
de zuster het deed
De kleine muziek
mijn schrift
was ineens
zijn krullen
volkomen kwijt
ik schrok
want wat bleef
was een hakig
en hoekig geheel
kaal zonder
versiersel als
boogjes en andere
tierelantijntjes
schreeuwen
woorden hun
armoe in emoties
en andere affecties
hakken humeuren
de kleine muziek van
mooi lopende zinnen
tot wegwerpmelodie
nog heb ik
geprobeerd met
fantasieletters te schrijven
maar of zij beklijven
Lichte thermiek
ik heb
met haar onder
het wolkendek geslapen
de schaapjes hebben
wij later uitvoerig geteld
voortzeilend
langs de wind
zijn wij de einder
voorbij geweest in het
ondergangsgoud naar rood
het lichte wit
kreeg body in de
avond uren zacht
droop condens uit
de donkere kant
lichte thermiek
deed ons weer stijgen
in het overzichtelijk gebied
zagen wij als vage streep
het wonder zon verblijven
oplossend
hebben wij gevrijd
een zachte landing
bleek niet meer haalbaar we
hadden daarvoor te weinig tijd
Het heerlijk speelse
je lach
is al wakker
als de zon kiert
langs gordijnen
in alle rust
laat jij het
herinneringsbeeld
van gisteren ontwaken
vult aan wat
veranderd is en
kleurt behoedzaam
in met vandaag
in deze update
hebben wij geen
woord gesproken
in ons subtiele zijn
waar tijd gaat
passeren lijken
jouw dagen zich veel
jeugdiger te gedragen
nuanceverschillen
maar in het samen
beleven geven die
juist het heerlijk speelse
Ontvankelijke huid
niet alles
wat jij raakt
deelt
zegeningen uit
opent vaak
heel ongemerkt
je ontvankelijke huid
terug in
herinnering
ontmoette je
het voorval dat
voorafging aan
de geregistreerde
beschadiging
van opzet
wordt niet
uitgegaan
kwade lijnen
hebben in principe
geen bestaan in
jouw contacten
het is uiterst
zeldzaam
een tegenpool
te ontmoeten
die intensiteit zou
jij ondanks de pijn
nooit willen missen
onvoorspelbare
interferenties op
gelijke frequenties
kunnen elkaar
versterken voorbij
de kritische pijn
die wij merken
Een sprookje
ik heb een
lieve tic
beleef af
en toe een
regenererend
ogenblik
wordt de
realiteit
te eng in
maatschappelijke
verbanden weet
ik mij gevangen
dan lacht
een sprookje
haar lieve
uitnodiging
pak ik als
begin haar hand
in softe kleuren
ontwikkelt zich
ons gebeuren
woorden zingen
hun eigen lied
niets dat ons gebiedt
de cultuur eigent
een heerlijk
zacht verleden
maar heeft door
kou en hedendaagse
kilheid zwaar geleden
Haar beeld
ze druppelde
glinsterend
groene voeten
in het koude
ochtend gras
spiraalde
ronde speelse
vormen in
haar gaan
door het nat
licht scheen
alle kleuren
door gebroken
stralen van
de ochtendzon
feeëriek
danste zij
met de frêle
schaduw van
haar beeld
vonkte volmaakte
schoonheid in
het langzaam
doven van haar
ochtendsleep
In kanteling
zij steelden nog
toen het licht
van de zeis hen trof
in kanteling van
het heelal kleurden
zij een vrije val
niemand heeft ze
ooit geraapt daarvoor
waren zij te laat
geschoren is
het land waar bollen
nog gaan groeien
als er tenminste
kopers zijn die ze ooit
hebben zien bloeien
ook komend jaar is
de zeis gewet corona heeft
nog geen vaarwel gezegd
Gespiegeld
echt gespiegeld
hebben wij nooit
we kaatsten
naar elkaar
zagen vorm
en kleur alleen
een vage lach
kon er vanaf
pas later
ontdekten wij
dat ons schrijfgerei
voor lichaamstaal
in formaat
verschillend was
dus een eigen
perceptie had
wij zijn gegroeid
in elkaar lezen
het uittekenen
had niet altijd
een innemende
kracht die kwam
pas toen de spiegel
gebroken was
Stukje thuis
zij spraken alle talen
kleurden gevoelens
en emoties in het
raken met de hand
liefdevol ontmantelden
wij het lang gedroomde
huis ieder met eigen
herinneringen als een
onbereikbaar stukje thuis
stenen zijn gestapeld
verwijderd is de specie
van de tijd dat wat
door onze handen ging
kende geen enkele spijt
het momentum leven
hebben we over jaren
uitgespreid maar samen
was altijd de eeuwigheid
een huis waarin wij
passioneel konden
leven want hartstocht
hield de spanning gezond
tot onze perspectieven
braken en fundamenten
steeds meer begonnen
te kraken omdat wij
geschrokken uit onze droom
als gevangen ontwaakten
Technische ruis
zacht klonk
het geluid van
de motor boven
alle liefdes uit
hij componeerde
in de technische ruis
de regelmaat en
helderheid van het genie
waar stilte heerst
nu corona triomfeert
is er weer plaats voor
kwalitatief onderscheid
net als luchtvervuiling
zijn decibellen ook
onderworpen aan een
uiterst streng regime
want sluit de ogen
huiver van de overlast
die je privacy 24 uur
ongecontroleerd verduurt
Het grote 5gtapijt
zij rolden
haar snel uit
het grote 5g tapijt
snelheid en geluid
alleen nog met
publieke ruis
in strak zender
en antenneframe
leek de stad
een stalen bos
maar de co2 uitstoot
bleek een grote flop
straling bereikte
grote hoogte omdat
wij steeds scherper
wilden kijken ook
diepte bracht ons
onbekende ziektes
hopelijk zijn die van
coronaire smetten vrij
waar vroeger zonnevlekken
altijd stoorden in de
bijna lege ether hoorden
zij de kassa van de hemel
Het blonde
ik zag zand
tussen je vingers
verglijden in een
constante stroom
van stukjes lijden
een enkeling
glinsterde positief
vlaagde speels
in de wind het
blonde van een kind
een constante
trits boodschapte
zwaartekrachtmoedig
altijd inwisselbaar
en diepbedroevend
jouw handen
hebben teveel
leven gegeven in de
afgelopen jaren zonder
eigen energie te sparen
juist in deze tijd
van dodelijke calamiteit
is thuis de enige basis
die in gezondheid
nog naar toekomst reikt
Magie
zij spreidde
haar handen
hield hun
blikken gevangen
goochelde snel
ieders verlangen
het waren
niet haar
vlugge vingers
of afleidingstrucs
pure magie bracht
ieder van stuk
in verbazing en
niet begrijpend
zag je hun
vlugge kijkers
haar gangen
minutieus volgen
zij wierp
haar licht op
donkere wegen
waar hun aandacht
dan even te
lang bleef steken
was al
verdwenen
bleek in een
nieuwe kleur
weer ongemerkt
te zijn verschenen
gaf hen
haar lach voor
de magie die zij
zagen gebeuren
in een grote
waaier vol kleuren
Vergeten heksen
ik zie
hoe zij met
een lach en
harig mohair
dromen breit
met een vage
kleurrijke mystiek
die in de lange
wol tal van
ontknopingen ziet
tijdens het spinnen
mompelde zij al
vele teksten uit
het repertoire van
vergeten heksen
haar schatten
zijn licht te dragen
roepen vele vragen
op uit het genre van
doorluchtig plezier
juist het tikje
spanning geeft
alertheid want
na het gapen komt
slapen met blonde lach
Vrolijke waterval
niet je hand
heeft die kracht
maar in je vingers zit
de macht om de media
goedlachs te bespelen
juist waar
saaiheid en
verveling dreigt
klikken zij op skype
voor de leukste contacten
geen anderhalve
meter of meer niet
te zake doend gezever
maar een heerlijke lach
als warm welkom bad
de vrolijke
waterval van
wetenswaardigheden
kabbelt van het scherm af
zonder dreiging van straf
voor even weer
bevrijd van die
wurgende eenzaamheid
opgebeurd door woorden
die goed zijn om te horen
Hooi parfumde
zij bergde
als plattelandse
de wolken voorbij
verschoof met
de wind het
uitzicht naar vrij
runde in blauw
de zeven mijlen
door stralende kou
wist van de sloten
met het duiken
als ultieme stunt
waar zomers
hooi parfumde
warmde mest
de stallen werden
zo slagers hun
speklap gegund
is zij de boerin
met de stadse blik
die het hart aan de
natuur heeft verpand
of deelt zij de schepping
in paradijselijk verband
De leidraad
ik voelde
warme stralen
uit gedachten
die energie
brachten
en haalden
hun pulserende
vloed deed mij
intens goed
de boodschappen
heb ik nooit
echt kunnen
achterhalen
omdat de sleutels
van je geest
jouw schatkamer
niet ontsloot
als zijnde privé
de warmte
die jouw
nabijheid mij gaf
in de vloed aan
leven en lach
was de leidraad
die ik had daarom
kon ik ook aan
anderen geven
Stukjes zelfspot
het was altijd
frappant hoe
haar lach
opening gaf
aan gedachten
ze de vrijheid
liet zich te uiten
op alle gebied
tegendraads
zonder beperking
waar haken en
ogen verschenen
was men geneigd
stemverheffend
gelijk te claimen
dan parelde
haar lach de
agressie kapot
met vileine
stukjes zelfspot
Twee werelden
ik weet dat
als zij lacht
iemand aan de
rand van haar
bewustzijn
op haar wacht
een vage zwaai
waar donker
even lichter kleurt
lucht bewegelijk
naar het pril
van lente geurt
ambivalentie
maakt haar
blik onzekerder
in de keuze van
de stap vooruit
of een zwaai terug
ze is blijven staan
op het randje
van twee werelden
met lichte spijt in
haar hart toch de
lach achterna gegaan